Gisteren was het precies 45 jaar geleden dat het zendschip van Radio Veronica uit de lucht ging. Op deze dag sloot ook het 192 Museum in Nijkerk voorgoed.
Voor Lex Harding is het Veronica-hoofdstuk ook echt gesloten. Harding: ‘Ik heb 45 jaar 31 augustus herdacht. Het is goed zo.’
Ondanks de sluiting van het museum, gaan 192 Radio en 192 TV wel gewoon door.
Nijkerk Nieuws maakte een videoreportage:
Raar, ergens betreurt iedereen het einde van de zeezender Veronica. En nu, het overlijden van een instituut ter herinnering aan dit legendarische radiostationsschip. Een feestelijk afscheid vooral. Willen we ons niet laten kennen? Moeten we toegeven, dat het toch een tijdelijke episode was in onze mediageschiedenis? De satellieten van de vrijbuitersomroep vinden we nog steeds in de ether, op de FM en DAB+, internet. De generatie van zowel programmamakers als publiek wordt grijzer, wijzer en wellicht weemoediger? Er is mogelijk sprake van een “persoonlijk publieke paradox”. Je kunt soms het idee hebben dat je je individueel druk maakt over iets, dat ogenschijnlijk het hele volk bezighoudt. Je start een beweging en ontvangt aanvankelijk veel steunbetuiging en stimulans. Totdat het initiatief, inspanning en investering van die anderen gaat vergen … Helaas blijkt dan weleens, dat de actieve vriendengroep toch een stuk kleiner en minder volhardend is dan je dacht. Er zijn tegenwoordig zoveel andere zaken, die hun aandacht vragen. Wij lijden misschien wel eerder aan een teveel dan aan een tekort aan alternatieven. Er zijn konijnen gestorven van de honger, omdat ze niet konden kiezen uit de vele lekkere hapjes die ze voorgeschoteld kregen. Verwend, verwaand, verloren.