Deze week was het raak; niet voor het eerst, en zeker niet voor het laatst. “Het gesprek van de dag” dan wel “De waan van de dag” zat weer breeduit in vele programma’s op de televisie en de radio. De zorg voor ouderen was weer eens uit de bocht gevlogen. “Pauw” van afgelopen woensdag; een blog over “kwetsbaar”.
Natuurlijk begint het programma met een spraakverwarring, altijd een prima truc om iets recht proberen te praten wat extreem krom is. “Plascontract”, “Plascontact” en “Zorgplan”: drie woorden die binnen een halve minuut over tafel vlogen, naar aanleiding van een misstand in een verpleegtehuis in Hellevoetsluis; een gesprek met de kersverse voorzitter van de raad van bestuur van de instelling (zei die man nou echt dat hij verpleegkundige is?!).
Vaste virtuele gast bij dit soort gesprekken is steevast de IGZ, “de inspectie”, maar daadwerkelijk schittert deze instantie even steevast door afwezigheid (niet uitgenodigd?, geen interesse?). Een tweede niet te missen vaste, virtuele gast: “De kwetsbare oudere”. Het vliegt met gemak over tafel. En toch vraag ik mij af of de presentator, in dit geval Jeroen Pauw, enige idee heeft, waar die term vandaan komt? Soms denk ik heel duidelijk van niet. “De kwetsbare oudere” komt voort uit een project, met de gelijknamige naam, van het Ministerie van Volksgezondheid, Welzijn en Sport. Of het bewust of onbewust is zou ik niet weten, maar dat is nou mede het project waartegen Hugo Borst, toevallig een paar dagen eerder bij Pauw, zo tekeer loopt te gaan. Als Hugo Borst het over voetballen heeft, dan ben ik hem ter plekke kwijt (maar dat ligt echt aan mij, ik weet het), maar als hij het over “De kwetsbare oudere” heeft, dan gaat mijn petje héél erg diep af. Heel rustig doordringen tot in de kern van de zaak. Diep respect.
Iedereen kan er gif op innemen, dat vroeger of later, wederom een vlam in de pan gaat slaan, over een onderwerp, waarvan niemand nu nog kan vermoeden dat het een issue gaat worden; wie had kunnen bevroeden dat wij in 2016 zouden moeten gaan praten over iets waanzinnigs als “een plascontract”?
Al jaren worden de wantoestanden in de zorg in dit soort programma’s besproken, en de uitzending van deze week zal beslist ook niet te laatste zijn geweest. Misschien komt het helemaal niet zo uit de lucht vallen. Niet heel erg lang geleden, mocht een cabaretier, in de media reclame maken voor een organisatie die deel uitmaakt (of all things!) van de Verenigd Naties, met de slogan “Kinderen eerst”. Vul voor dat “kinderen” iets anders in, en alles en iedereen vliegt in je nek (en terecht!), maar “kinderen eerst” komt er zonder problemen doorheen. En natuurlijk verdienen “de kwetsbare jongeren” alle bescherming, maar niet als enige. Wil je in de politiek iets voor elkaar krijgen, dan moet je vooral gaan zwammen over “wij doen dit voor onze kinderen”, daar waar je het eigen belang bedoelt. De vervloekte reclame lijkt wel voor iets te staan, dat maatschappelijk stilzwijgend geaccepteerd is.
Maar wees dan wel consequent: “Kinderen eerst”, betekent automatisch: iets anders niet eerst. Aan de andere kant van het spectrum zitten de ouderen, de kwetsbare ouderen, en die kunnen “dus” niet de prioriteit krijgen, als je de kwetsbare jongeren op nummer één zet. Zo simpel is dat.
En gebeurt het niet via “kinderen eerst”, dan komt wel “de hardwerkende Nederlander” voorbij zetten, waarbij automatisch “de niet hardwerkende Nederlander” een feit is.
Aan de hand van “een plascontract” hebben wij virtueel opeens “de kwetsbare jongere”, de kwetsbare oudere”, en het onderliggend probleem: “de kwetsbare maatschappij”. Daar moet een grote gemene deler inzitten. Een kwetsbaar mensbeeld? Is dat niet in wezen waar al die programma’s op tv over gaan?
Geef als eerste een reactie