Ik weet nog goed dat ik bij Ivo Palmen in de auto zat, op de terugweg van een klus, en dat Duncan Laurence in Tel Aviv won: het Eurovisie Songfestival komt naar Nederland. Hier wil ik bij zijn! Dit wil ik doen. Naarmate het evenement dichterbij kwam, werd ik zenuwachtiger, want: wie worden voor deze unieke productie gevraagd? Ik voel me dan ook enorm vereerd dat ik er bij mag zijn in Ahoy.
Dynamiek op het podium
Ik heb altijd naar het Songfestival gekeken. Als cameravrouw geniet ik vooral van muzikale shows: het volgen van alle bewegingen, de dynamiek op het podium. Straks voor 200 miljoen mensen en… live! Dit is natuurlijk het summum voor professionele televisiemakers. Het geeft geen extra kick, want ik werk net zo lief voor een programma waarnaar 60.000 mensen kijken, maar de impact van deze superklus brengt wel extra zenuwen mee. Bij het Eurovisie Songfestival staan intussen vier cameravrouwen op de vloer.
Diagonaal door de zaal
Ik doe de flyline. Diagonaal door de zaal hangt op plafondhoogte, maar nog wel onder het licht, een kabel met een camera. Die bedien ik. Samen met een gripper, die het frame door Ahoy begeleidt. De camera kan tot de vloer zakken. Ik bedien de camera en de lens. Met twee pookjes. Eigenlijk net zoals bij een crane. De gripper manoeuvreert met de camera. Ik bepaal het shot.
Grippers uit Oekraїne
De grippers komen uit Oekraїne: Opertec heet dat bedrijf. Ze zijn met een crew van twaalf mensen. Ze leveren verder nog twee kranen, rails en dolly’s. Het feit dat zij uit Oekraїne komen, betekent nogal wat voor de communicatie. Verfijnde cues, die wij al twintig jaar bij Nederlandse grippers gebruiken, ontbreken. We spreken basis-Engels: mid low, mid high en bepalen duidelijk de punten van links naar rechts. Maar dat gaat prima.
Elk liedje
De flyline wordt bij elk liedje ingezet, variërend van twee tot tien seconden. We werken met een shotlist. Bij Dance Dance Dance decoupeert de regisseur ook de shots. Nu zijn ook alle beelden tot in detail uitgewerkt, in lijn met creatieve wensen van de artiesten. Mijn mini-draaiboek komt overeen met de shotlist in de computer: in CuePilot. Met mijn camera vliegen we alle kanten op. We hebben eerst met stand-ins gerepeteerd, best een erebaantje, waarbij dansers de act van de artiest al strak simuleren. De optredens zijn dus voor regie, licht en cameracrew al in de steigers gezet. Nu zijn de delegaties er en gaan we de finale fase in: de showweek.
Zes dagen knallen
Op maandag, de dag voor de eerste halve finale, nemen we de hele show op. Stel dat een artiest op dinsdag een hartaanval krijgt, dan hebben we toch zijn optreden. Tot de finale op zaterdag elke dag een show! Daar verheug ik me op. Ik krijg energie van de liedjes en we maken mooie televisie. Het is zes dagen op rij knallen. Alleen 5 en 16 mei waren vrije dagen, de zondag voor de show-week, daarna is het zes dagen knallen.
Malta, Portugal of Frankrijk
Ik vind het onwijs leuk dat we dit samen met United doen; we werken keihard, maar hebben ook veel lol. Die concurrentie valt weg op de vloer. Samen in de bus van hotel naar Ahoy versterkt de band. De draaidagen zijn van 9.00 tot 21.00 uur, dus ’s avonds willen we wat frisse lucht happen. Dan doen we boodschappen en gaan samen in het park zitten. Ja, ja, op anderhalve meter. Beetje frisbeeën, iemand pakt zijn gitaar. Drankje erbij. Supergezellig! Zo zijn we ook op de werkvloer één team. Op naar de show-week! Malta staat hoog bij de bookmakers, maar ik zet mijn geld op Portugal of Frankrijk.
Geef als eerste een reactie