Terug naar de laatste dag van zeezender Radio Veronica

Dinsdag is het precies 47 jaar geleden dat zeezender Veronica haar uitzendingen moest staken. Spreekbuis.nl gaat terug naar eind augustus 1974.

Op 19 juli kwam dan de brief. Voor de laatste week van het bestaan koos Out voor ‘een documentaire’, fragmenten van vroeger, met alle dj’s die een rol hadden gespeeld. Peter Koelewijn leverde zijn bijdrage met Veronica Sorry. Maar het onvermijdelijke geschiedde. Op zaterdag 31 augustus 1974. Die laatste week was ‘verschrikkelijk,’ zei Lex Harding. De uren werden afgeteld. ‘We hadden het extra dramatisch gemaakt, om de emoties bij het publiek zo goed mogelijk te bespelen.’ Het was onrechtvaardig wat er gebeurde.

Ook Lex Harding had laatste woorden, profetisch. ‘Het is niet afgelopen, want er is veel meer dan alleen dat radiostation. Veronica is een gedachte, en die gedachte komt absoluut nog een keer terug.’ Auteur Auke Kok: ‘De laatste weken had Rob heel weinig geslapen, hij was óf bezig met leidinggeven aan de bijzondere programma’s van de laatste week of hij had zelf programma’s opgenomen of hij werkte aan zijn finale speech. (…) In de nacht van 30 op 31 augustus had Rob Out net zo lang aan de Laatste Woorden gesleuteld tot hij boven zijn schrijfmachine in slaap was gevallen. ’s Morgens om acht uur had Marion hem gewekt. ‘Rob, wakker worden, je moet naar de studio.’

‘Wat wilde ik in die laatste minuten van Veronica zeggen? Wat wilde ik onder woorden brengen.’ In zijn boek Veronica, één jaar later beschrijft hij zijn worsteling. ‘Uren zat ik voor mij uit te staren om dan weer los te barsten in een vloed van woorden. Neergekwakt in woede en verdriet, maar in hetzelfde tempo weer verscheurd.’

Hij nam ‘het laatste uur’ op in Hilversum, samen met één technicus, verder niemand. De meeste medewerkers (zo’n veertig) waren toen al op het schip. Out ging ook. Hij wilde eigenlijk niemand bij die laatste uitzending hebben. Maar iedereen van Veronica kwam naar Scheveningen, het tenderbootje was bomvol. Het laatste uur viel van vijf tot zes, op een zaterdag. Zijn verhaal werd legendarisch, één van de beroemdste speeches uit de Nederlandse cultuurgeschiedenis, met een fameus einde. ‘Veronica is opgebouwd door een aantal idealisten. Verslagen door hen die dat als een bedreiging ondergingen. Het is aan u als Nederlander met gevoel voor rechtvaardigheid daar een
antwoord op te vinden. Het is tijd geworden om afscheid te nemen. Een verschrikkelijk gevoel. Een periode wordt afgesloten.

Er sterft iets.
Bij het afscheid nemen van Veronica sterft ook een beetje de democratie
in Nederland.
Dat spijt mij… voor Nederland.’

Pas ruim veertig jaar later, op 3 december 2015, kwam de Telegraaf, zich baserend op een ontdekking van Benno Roozen van www.jingleweb.nl, met ‘Rob Out schreef Veronica-speech niet zelf.’ Out had er nooit een geheim van gemaakt wat zijn favoriete boek was: De eeuwige bron / The Fountainhead van Ayn Rand. Waarin een architect zijn flatgebouw liever opblaast dan dat hij wijzigingen in zijn ontwerp accepteert. Maar dat hij zoveel ‘leende’ van het hoofdpersonage Howard Roark hield hij stil in zijn eigen boek Veronica, één jaar later en ontdekten ook de geschiedschrijvers van Veronica niet. Blijft overeind dat het een knappe bewerking was..

Bron: Mister Veronica (boek)