Saillante fragmenten over kleine en grote, profetische of de plank misslaande spreekbuizen in de recente omroepgeschiedenis. Opgetekend vanuit het werk van honderden journalistieke geschiedschrijvers in Testament van de pers. Vandaag: ‘Job Frieszo ook gedemoniseerd’.
Eerst werd Fortuyn gedemoniseerd, daarna Melkert, Kok en Rosenmöller en tenslotte zo’n beetje de hele vaderlandse journalistiek. Ook Job Frieszo voelt zich gedemoniseerd. (…)
Frieszo wordt verweten dat hij het partijprogramma van de Centrumdemocraten in beeld bracht na Fortuyns pleidooi in de 
Volkskrant om liever het anti-discriminatie-artikel uit de grondwet te schrappen dan de vrijheid van meningsuiting op te geven. “De CD is de enige partij die hetzelfde heeft voorgesteld. Om Fortuyns woorden in een kader te plaatsen, heb ik dat partijprogramma omhoog gehouden. In retroperspectief vind ik dat ik Fortuyn daarmee geen recht heb gedaan.”
De chef van de Haagse redactie van het NOS Journaal bestrijdt dat Fortuyn is gedemoniseerd. “Onzin. Fortuyn ging zelf ook keihard tekeer, bijvoorbeeld tegen Melkert. Prima. (…) Fortuyn zou een aanwinst zijn geweest voor het parlement met al die grijze muizen.”
Met een mengeling van verbazing en teleurstelling stelt hij vast dat politiek en journalistiek Nederland in een ‘zwarte situatie’ zijn terechtgekomen: bedreigingen, haat, pistolen bij de post. “Dit had ik nooit verwacht. Ik denk dat de media en de politiek problemen te veel hebben toegedekt. De puist werd daardoor steeds groter en knapte open toen hij vol was.”
Bron: vakblad De Journalist 31 mei 2002, in: Testament van de pers.
1 Trackback / Pingback