Zaterdagmorgen 14 april jl. was het eerste dat ik zag dat #Dotan trending topic op Twitter was. De Volkskrant had een opzienbarend verhaal over een trollenleger van 140 nepaccounts dat Dotan’s carrière een boost had gegeven. Heel Nederland leek in rep en roer.
Einde carrière
Ik werd bevraagd of en wat voor impact dit op zijn carrière zou hebben. “Dat hangt er heel erg vanaf hoe en wanneer Dotan zal gaan reageren”, was mijn antwoord. Tot dan toe hielden hij en zijn management zich schuil. Hoe is het mogelijk dat je, op zo’n moment, niet meteen reageert? Wat een minachting naar je (echte) fans. De tijd van ‘als je geschoren wordt, moet je stilzitten’ ligt ver achter ons. Voordat reputatiecrisis dreigt, moet je je al wapenen. Dotan was de week ervoor al benaderd door de Volkskrant. Hoezo had hij zijn reactie niet al klaarliggen? We vormen toch niet pas een leger als er oorlog dreigt?
Mea Culpa
Twee dagen later, op maandag 16 april, kwam Dotan met een mea-culpa-filmpje op Facebook. Hierin vertelt hij dat het schrijnende verhaal over de ontmoeting met een leukemiepatiëntje niet door hem bedacht is, dat hij daar afstand van doet en dat hij nooit haatzaaiende teksten heeft geschreven. Verder vertelt hij dat hij het dom vindt dat hij deze nepaccounts heeft aangemaakt. Hij was onzeker en te ambitieus. ’s Avonds schoof hij aan bij RTL Late Night, waar hij, volledig kritiekloos, zijn verhaal mocht doen. Wat een gemiste kans. Juist daar had hij het achterste van zijn tong moeten laten zien en niet de mantra van het Facebookfilmpje (inclusief zelfde lichaamstaal) moeten tonen. Op de vraag van Humberto Tan of hij wel blijft schrijven had hij natuurlijk moeten zeggen dat hij gewoon muzikant is en dat hij altijd muziek zou blijven maken, maar wel zou begrijpen dat heel veel mensen hem nu niet meer zouden geloven in plaats van wat hij zei: “Eerst moet ik herstellen en ik heb een aantal lessen waar ik aan ga werken nu”.
Dom
Volgens mij is het helemaal niet zo dom geweest om dit trollenlegertje in te zetten om muziek te promoten. Het heeft voor Dotan gewerkt om awareness te kweken. Ook in mijn tijd werden er in de muziekindustrie heel veel mogelijkheden ingezet om plaatjes en artiesten te promoten. Hypen is zo oud als de weg naar Rome. Het doel heiligt de middelen. Wat ik dom vind, is dat Dotan er zo lang mee door is gegaan en nooit het besluit heeft genomen om dit naar buiten te brengen. Er zijn, tijdens zijn carrière tussen 2011 en nu, legio momenten geweest dat hij het kon vertellen. De meest uitgelezen gelegenheid was zijn foto-expositie in het Rijksmuseum, waar hij mensen liet zien zonder opsmuk. Dit was naar aanleiding van zijn oproep om meer eerlijke en ongefilterde verhalen te delen op social media #insidemybones. “Echte mensen, met echte verhalen, zonder filter. Net als Rembrandt in zijn tijd”. Wat zou het chique zijn geweest als hij tijdens de opening op 29 september vorig jaar had verteld over deze manier van marketing, waar hij zichzelf schuldig aan had gemaakt aan het begin van zijn loopbaan. Of na het verhaal van de leukemiepatiënt? Het was heel fijn geweest als hij op dat moment had gezegd dat dit bericht hem te ver gaat omdat het niet echt gebeurd is.
Imago vs identiteit
Het inzetten van nepaccounts is niet het grote probleem. Het feit dat het woord ‘nep’ niet past bij het imago van Dotan, dat is het probleem. In mijn bedrijfstrainingen en -lezingen om de Business X-Factor te krijgen vertel ik mijn gehoor steevast dat imago en identiteit hand in hand moeten gaan. Als dit niet het geval is, valt de X-Factor weg. Dotan heeft heel hard gewerkt aan het imago van eerlijke, pure jongen. What you see is what you get. Daarin blijkt nu een enorme deuk te zijn geslagen. En geloof me, op zo’n moment is ‘trending topic zijn’, het laatste wat je wil.
Henkjan Smits
Geef als eerste een reactie