Tineke de Nooij krijgt de ere Zilveren Reissmicrofoon uitgereikt op donderdag 21 juni in de Westergasfabriek in Amsterdam. Dan wordt ook de winnaar bekendgemaakt van de Zilveren Reissmicrofoon 2018. De Nooij ontving in 2017 ook al de Marconi Oeuvre Award. Verder heet er een roos naar haar, heeft ze haar eigen plantsoen op het Mediapak en wordt sinds 2016 jaarlijks de Tineke Trofee uitgereikt aan een verdienstelijke 50-Plusser.
De poort staat open, de deur van het huis eveneens en ze vraagt gelijk of we een ijsje willen. Zó is de ontvangst van Tineke de Nooij bij haar woning in Lage Vuursche. Twee weken terug werd bekend dat de vrouw, die al een leven lang achter de microfoon zit de ere Zilveren Reissmicrofoon 2018 ontvangt. Deze bijzondere radio-oeuvreprijs bestaat al sinds 1966 en is slechts zes keer eerder uitgereikt. Aan bijvoorbeeld Ischa Meijer en het Metropole Orkest. ‘Kijk’, zegt ze met een brede glimlach, ‘dat is een mooi 
rijtje om tussen te staan.”
Tineke de Nooij (77) was volkomen beduusd toe ze het nieuws op de radio vernam. Tuurlijk, dát ze die bewuste zondag luisterde was geënsceneerd door haar dochter Tuffie en radiobaas Marjolein Dekkers van omroep Max. Toen Tineke haar naam hoorde, viel ze zo ongeveer van verbazing van haar stoel: “Ik vind niet dat ik een programma maak, dat er erg uitspringt. Maar kennelijk denkt de jury daar anders over. Trouwens, ik kende de prijs niet eens.” Meteen na de bekendmaking ontving Tineke Felicitaties van ex-Veronica-collega’s Lex Harding, Erik de Zwart en Willem van Kooten. En van luisteraars. Bij de portiers van de AKN-studio in Hilversum lagen bossen bloemen van luisteraars. En van de burgermeester van Baarn Mark Röell, ontving Tineke een persoonlijke felicitatie. Ze toont de brief met trots. “Met de hand geschreven, waar maak je dat nog mee. “
Een fragment uit het juryrapport: ze heeft zo’n vanzelfsprekende manier van presenteren. Nervositeit vóór of tijdens de uitzending kent Tineke niet. Nooit gehad ook. “Ja, het klopt dat ik een vanzelfsprekende manier van praten voor de radio heb. Dat schijnt in Hilversum steeds meer ongewoon te zijn. Zoals ik nu met jou praat, zo praat ik ook als ik de microfoon zit. Ik verander mijn stem niet. Sinds mijn achttiende presenteer ik zo. Ik kan niet eens anders. Kennelijk is het de jury opgevallen dat ik al bijna zestig jaar zo presenteer.”
Power
Ook uit het juryrapport: ze presenteert met power. “Maar ik hou niet van geschreeuw, dat hoor je vaak genoeg. Luister maar eens naar die opgetogen jongens met dat overdreven góeiemiddag en góeieavond. Je hebt ongelóóflijk veel chagrijnige dj’s, die pas achter de microfoon vrolijk worden. Als ze klaar zijn, zijn het weer de chagrijnen.”
Tineke de Nooij (geboren in Baarn) solliciteerde op haar achttiende in 1960 bij Veronica. Ze is de eerste vrouwelijke dj van Nederland. Ze wérkte samen met onder anderen Willem van Kooten, Frits Spits en Felix Meurders. Daarnaast regisseerde Tineke voor tv en maakte ze documentaires. Vanaf 1982 werd haar tv-programma Tineke een groot succes. Ze bedacht als eerste een format met de opzet van een weekblad, met live muziek. Nationaal bekend werd haar tune 1,2,3,4,5,6,7,8,9 Tiiieneke. Na het mislukken van TV 10 van Joop van den Ende, die zijn coryfeeën toen over deed aan RTL 4, ging De Nooij daar werken. Sinds 2010 heeft Tineke weer haar eigen radioprogramma ‘TinekeShow; bij MAX op NPO Radio 5.
“Ik was in een heel diep gat gedonderd, nadat Peter in een tehuis was opgenomen. Een geweldig leven hadden we, met de liefde 
van mijn leven. Mooi huis in Zuid-Afrika, ik importeerde wijn en organiseerde concerten we reisden veel. Het omroepleven had ik helemaal vaarwel gezegd. Ik was te druk. Nadat Peter (Ijkelenstam, arts en ooit directeur van het voormalige St. Jan Ziekenhuis in Laren) steeds slechter werd en niet meer thuis kon wonen, was ik niet meer in staat mijn leven op te pakken. Een echt rouwproces, het verlies van je man door zijn ziekte. Iedereen maakte zich vreselijk zorgen om mij. Mijn dochter Tuffie, die voor Max presenteert, liet zich een keer op haar werk ontvallen, dat ik geen werk had.” Een opmerking met gevolgen, want het leidde -in 2010 dus- tot de ‘TinekeShow’ bij MAX.
Acht jaar nu, vijf dagen in de week, presenteert Tineke de Nooij haar programma. 160.000 luitsteraars volgen én waarderen haar. Enkele duizenden gasten heeft ze inmiddels ontvangen. Tineke lijkt de hele wereld te kennen. In elk geval kent de hele wereld háár. “De jonge mensen waarmee ik werk, denken dat ik de hele wereld ken. Ik begroet iedereen met een kus. Er wordt natuurlijk veel gekust in ons vak, maar daar komt bij dat ik inderdaad héél veel mensen ken. Ik heb zelfden gasten, waar ik u tegen zeg. Het is een voordeel dat ik veel mensen ken. Niet altijd hoor. Als je iemand té goed kent, kan dat lastig zijn. Dan ben je te voorzichtig met interviewen.”
“Ik heb zó’n leuk vak. Ook omdat ik met muziek heb te maken. Ik weet veel van muziek. Ook van klassieke. Daar ben ik mee opgevoed. Ik ben getrouwd geweest met een jazzmuzikant, mijn kinderen zingen en spelen jazz. Ik weet ook veel van jazz. Én ik ben ook dol op popmuziek. Ik hoor heel goed, wie talentvol is. Het is in de TinekeShow niet alleen een kwestie van plaatsjes aankondigen, ik heb ook live-bands. Dat is ook een manier om groepen te ontdekken. Luisteren en dan kunnen zeggen: die groep moet vooral doorgaan. Muzikanten stimuleren die vertwijfeld en onzeker in de rondte kijken, is vreselijk leuk.”
Tineke is, zegt ze, laagdrempelig. Dat is haar krant. En dat moet je ook een beetje zijn, wanneer je een personality show 
presenteert. Met vaak human interest-verhalen. “Ik ben in boeiende verhalen geïnteresseerd. Dan ben ik op mijn best. Ik doe ook niet aan voorgesprekken. Wil me laten verrassen. Zo ontstaan volgens mij de beste gesprekken. Ik voel me daarom als een vis in het water met mijn show.”
Tegenzin
Nog altijd vijf dagen per week achter de microfoon. Nooit met tegenzin het ritje van Lage Vuursche naar de studio in Hilversum, na die vele tientallen jaren? “Ik ben echt nog nooit met tegenzin naar mijn werk gegaan. Ook niet in mijn tv-tijd. Ik heb ook zelden of nooit problemen met mensen met wie ik werk. Ik ben een zeer bevoorrecht mens. Heb ik feite het grootste deel van m’n leven m’n hobby kunnen uitoefenen.”
En dóórgaan is haar credo. Het liefst eindigt ze zoals Tommy Cooper (de Britse goochelaar overleed in het harnas, namelijk op het toneel). Sterker nog, de ‘oude dibbes’- die woorden stonden afgelopen donderdag voor een deel centraal in de ‘TinekeShow’- heeft zelfs nog de nodige ambities. “Jazeker’” , zegt ze resoluut. “Maar ik kan het je nog niet verklappen. Het is zo ambitieus dat ik denk: dat moet ik nog maar eens uitwerken. In m’n koppie ben ik er al mee bezig.”
“Ik heb nóg een ambitie. Dat is op de zaterdag- of zondagavond muziek van de jaren ’60 en ’70 draaien. Pink Floyd, Led Zeppelin, Crosby Still Nash en Young. Dat zou ik dolgraag willen.”
Openhartigheid, dat is een woord dat bij Tineke in beton is gegoten. Facebook vertrouwt ze, bijvoorbeeld dagelijks allerlei (persoonlijke) belevenissen toe. Wat ze hoort ziet, ruikt, eet, beleeft. Ergernissen. Vreugde. “Ik schrijf me het lazarus inderdaad, post elke dag wel iets. Omdat ik al mijn vrienden en kennissen van Facebook ken, heb ik er geen problemen mee om veel te delen. Mensen die ik niet ken, kunnen mij niet volgen. In die mensen heb ook geen zin. Ik heb geen zin in gescheld en allerlei toestanden. Dat gebeurt nu niet, omdat ik ze ken. Vroeger schreef ik voor Het Parool en Flair en een aantal andere bladen. Facebook is nu een mooi alternatief. Het activeert me. Zet me in een wachtkamer bij de dokter en ik een heel verhaal. Dat kan ik nu via Facebook kwijt.” De verhalen van Tineke de Nooij op Facebook leiden altijd tot veel reacties.
Stokpaardje
“In de eerste jaren dat Peter in het tehuis zat, schreef ik daar nog over. In grappige zin. Maar door zijn steeds verslechterende 
situatie zie ik er de humor niet meer van in. Het is tot hier en niet verder. Ik ben geen Hugo Borst hoor.” Vaak beginnen mensen over (de situatie van) Peter. Veel trek heeft ze daar niet meer in. “Dat kap ik meestal snel af. Jeroen Pauw kaartte het begin van de week aan. Dat deed-ie goed; hij bleef niet te lang hangen bij Peter. Gelukkig werd ook mijn stokpaardje aangekaart, namelijk dat je het recht in eigen hand moet kunnen hebben om er een einde aan te maken. Dat meen ik héél erg. Het zou me een heleboel rust geven, als ik een middel in huis heb.”
Geef als eerste een reactie