Je kent ze wellicht wel, de grijparmen op de kermis. Een bak leuke beertjes waar kinderen of een vrouw op wie je verliefd bent, direct verliefd op worden. De ene euro na de andere wordt vaak in het apparaat gestopt om het knuffeltje maar met de grijparm op de juiste manier uit het apparaat te halen.
Zo heb ik dat gehad met de zogenaamde knuffelpiemel, de hype van het vorige kermisseizoen. Er moest zo’n exemplaar gewonnen worden. Na een paar euro verloren te hebben, kreeg ik een idee. Zou iemand niet zo’n kroelding gewonnen hebben, maar daar helemaal niet blij mee zijn? Een korte blik op Marktplaats leverde al snel een lijst op van winnaars van dit – in mijn ogen – walgelijke knuffelding, die eigenlijk niet zo blij ermee waren. Voordat de volgende euro – waarschijnlijk als weggegooid geld – in het grijparmapparaat verdween, had ik het zo gewilde knuffelding voor twintig euro bij een voorgaande winnaar gekocht, die toevallig in de buurtgemeente woonde.
Nu hoor ik de hersenen van menig lezer van Spreekbuis al overuren maken. Wat heeft kermis, een grijparm, een knuffelding en Marktplaats met media te maken? Niets, maar tegelijkertijd toch ook best veel. De kermis kan vergeleken worden met de streamingmarkt. De grijparm is het enorme aanbod dat er is. Het knuffelding is de streamingdienst waar de betreffende kijker graag toegang tot wil. En Marktplaats is de goedkopere manier om toegang te krijgen, bijvoorbeeld door accountsharing.
Een andere overeenkomst met de grijparm is de graaicultuur die op dit moment niet alleen bij internationale, maar nu ook bij nationale streamingdiensten zijn intrede heeft gedaan. Abonnementen worden niet alleen veel duurder; de prijsstijgingen lopen procentueel zelfs op tot getallen als 25. Gelijktijdig spelen er nog andere zaken die het abonnement, in vergelijking met de voorbijgaande periode, nog duurder maken.
Wie bijvoorbeeld naar films en series in 4K wil kijken – mocht een streamingdienst de content in deze beeldkwaliteit aanbieden – moet bij menig streamingdienst het duurste abonnement kopen. Bij dit abonnement worden naast het betere beeld ook meer mogelijkheden voor gelijktijdig kijken op meerdere apparaten – bijvoorbeeld vier apparaten – aangeboden. Voorheen was een dergelijk duurder abonnement nog interessant omdat door gelijktijdig gebruik op meerdere apparaten de meerkosten terugverdiend konden worden door het abonnement en de bijbehorende maandelijkse kosten met anderen te delen. Maar dit accountsharing wordt nu ook moeilijker. Onder meer kijkers die gespecialiseerd zijn in zaken als VPN, kunnen met het opzetten van een eigen VPN-server nog slechts beperkt het abonnement delen.
Op zich is het begrijpelijk dat een aanbieder van een dienst wil dat iedere gebruiker betaalt voor het gebruik van de aangeboden dienst. Ware het niet dat menig streamingdienst bij de eerste marktintroductie de abonnees juist zelf kenbaar maakte dat de abonnementskosten en dus het abonnement gedeeld konden worden met bijvoorbeeld familie, vrienden en kennissen. Nu deze streamingdiensten hun weg naar de huiskamer hebben gevonden en veel kijkers een avond zonder hun favoriete films en series niet meer kunnen wegdenken, komt de ene na de andere streamingdienst met restricties die het delen van het abonnement moeten voorkomen. Mits – en daar komt de graaicultuur weer om de hoek kijken – er enkele euro’s per maand voor iedere ‘meekijker’ worden betaald. De prijsverhoging van enkele euro’s wordt hierdoor een veelvoud.
Als alternatief worden nu vaker abonnementen inclusief reclame aangeboden. Maar voor veel kijkers is dit een dooddoener. De populariteit van streamingdiensten in de afgelopen jaren is vooral gestoeld op reclamevrij kijken. Zelf de eigen programmering van je kijkavond samenstellen, zonder de zeven onderbrekingen per film die je soms op commerciële zenders tegenkomt. Het huidige beleid van streamingdiensten is te vergelijken met een besluit van Coca-Cola om een nieuwe goedkopere variant met heel veel suiker op de markt te brengen voor een gunstige prijs, en de gezondere – als je bij cola überhaupt over gezonder kunt spreken – suikervrije zero-variant juist veel duurder te maken.
Ik wilde dit keer eens een blog schrijven zonder de woorden ‘illegale IPTV’ te gebruiken, maar ik denk te weten wie uiteindelijk bij een aanzienlijk aantal kijkers de lachende derde in dit verhaal zal zijn.
Geef als eerste een reactie