Het had mij wel geestig geleken als Ineke Holtwijk voor haar boek over de Postcodeloterij 1000 euro minder had gekregen van de opdrachtgevers. Dan was haar ‘werkbeurs’ 64.000 euro geweest. En dat terwijl de glorieuze opmars van de Postcodeloterij begon met De 64.000 Gulden Vraag (presentatie: Jos Brink), de eerste van een lange reeks aan tv-programma’s die ‘De mannen van de droomfabriek’ opstuwde in de vaart der volkeren. Lekker boek. En voor zover ik het kon beoordelen: tamelijk foutloos. Ik ben namelijk nogal overgevoelig als het gaat om verhalen over televisie.
Ineke Holtwijk gaat wel licht in de fout als ze de uitreikingen van de straatprijs als emo-tv tot voorloper bombardeert van programma’s als Spoorloos en All you need is love. Bij hoeveel huizen had Henny Huisman in voorgaande jaren al niet voor zijn Surpriseshow aangebeld? Iets hoger krijgt de auteur mij op de kast als gesproken wordt over ‘Eemnes, waar het programma Koffietijd opgenomen wordt.’ Koffietijd is live, dat is geen opname. En Hans van Willigenburg? Die was niet van de NCRV, maar van de KRO.Muggenzifterij is mijn hobby en dus verheugde ik mij zeer op de nieuwe serie van Omroep Max over de beginjaren van de televisie: Goedenavond, dames en heren. Nu was daar de handeling vrij exact gedefinieerd: het verhaal speelde zich af aan de vooravond van de registratie van de 250.000ste tv-bezitter. ‘Op de laatste zaterdag van november’. Dat moet dus volgens mij januari zijn, in 1958. Maar wel een laatste zaterdag. Slechts op het gebruik van het woord ‘screentest’, dat destijds vast en zeker ‘auditie’ was, viel nog wel wat zout te leggen.
Eerder liefhebbers van jaren vijftig / zestig hadden een fijn uurtje. ‘De Postkoets’ van De Selvera’s was zeer gepast in 1958, maar Adamo en het echtpaar Ofarim, genoemd als finalegasten voor een komende show, waren echt nog niet present. Het legendarische ‘Alle leuke jongens willen vrijen’ van Gonnie Baars dateert zelfs uit 1967. Maar goed, je moet wat liedjes kwijt in en voor je het weet wordt dat wel erg oubollig. Mijn laatste hoop was gevestigd op de locatie in Bussum waar de zusjes als omroepsters kwamen solliciteren. Studio Vitus. Moest dat niet Studio Irene zijn? Mooi niet. Al in 1954 was na een brand in Irene uitgeweken naar Vitus.
De komende maandagavonden zit ik – van de tv-politie – op NPO1 met de ipad op schoot. Foutjes zoekend. Volop gelegenheid tijdens Goedenavond, dames en heren. Het tweede scherm wordt ineens leuk.
Geef als eerste een reactie