Haar vader Rudi Carrell was één van de grootste showmasters van de Nederlandse én Duitse televisie.
Caroline Kesselaar schreef een openhartig boek over de relatie tussen haar en Rudi Carrell. Interessant in het boek is te lezen dat Carrell veel zelfspot had, maar ook dat hij vaak op zoek was naar erkenning. Het boek beschrijft ook de vele televisie successen van ‘Der Rudi’, maar ook het proces rond zijn ziekte longkanker.
Spreekbuis.nl sprak uitgebreid met Caroline Kesselaar.
Het boek ‘Die van Carrell’ is verschenen bij uitgeverijwest.com
Over Rudi Carrell
Na een succesvolle carrière op de Nederlandse radio (oa. het AVRO radioprogramma De Bonte Dinsdagavondtrein) en televisie ontving Rudi Carrell de Nipkowschijf, en won voor zijn programma ‘De Rudi Carrell Show’ – als bewoner van een onbewoond eiland met het aapje Vrijdag en zangeres Esther Ofraim als zeemeerminin in 1964 de prestigieuze Zilveren Roos van Montreux. Hierna toonde ook de Duitse radio en televisie veel interesse in Rudi Carrell. Hij maakte voor de Duitse televisie onder andere ‘Am laufenden Band’, de Duitse versie van ‘Een van de Acht’, ‘De Rudi Carell Show’, Rudi’s Tagesschau en ‘7 Tage, 7 Köpfe’. Voor zijn oeuvre kreeg Carrell dé Duitse televisieprijs De Goldene Kamera. Rudi Carrell overleed op 7 juli 2006, hij werd 71 jaar.
Complimenten voor je boek. Je boek geeft, naast het verhaal over je vader en het ziekteproces van de longkanker waaraan hij leed – die samen de rode draad in het boek vormen, ook een bijzonder inkijkje in jullie relatie en zijn tv-werk. Hierdoor is het interessanter dan een gebruikelijk biografisch verhaal.
“Dank je wel. De rode draad die je terecht ziet is van te voren niet bedacht. Ik wilde eerst fictie en losse flashback verhalen schrijven over mijn vader, maar tijdens het schrijven kwam het thema – op zoek naar contact met mijn vader – naar voren. Ondanks dat ik een vaders kind was, was er ook regelmatig een grote afstand tussen ons. Hij werkte in Duitsland en ik woonde in Loosdrecht. Het soms schaarse contact had zeker invloed op onze relatie. Toen ik hoorde dat hij ongeneselijk ziek was kreeg ik nog meer behoefte naar dat contact. In de laatste anderhalf jaar van zijn leven werd dit gevoel nog intenser dan ooit.”
Rudi Carrell zei zelf eens: ‘Vorsicht Showmaster’ als hij opkwam
In het boek (hoofdstuk 7) beschrijf je openhartig de ‘haat-liefde verhouding’ tussen Rudi Carrell en Mies Bouwman. Je vader noemt deze relatie ‘een verwantschap, concurrentie, jaloezie, competitie, ontzag, waardering en iets dat je niet een vriendschap kunt noemen’. Dit is een bijzonder inkijk. Ik dacht dat er een warme relatie was tussen Rudi Carrell en Mies.
“Mijn vader had het gevoel dat hij helemaal geen vrienden had, terwijl hij wel veel mensen om zich heen had die ook hun handen voor hem in het vuur hebben gestoken. Ik zou dat zelf vrienden noemen. Vriendschap en familie zeiden hem niet zoveel. Met Mies, maar ook Roger Moore, had hij topavonden. Maar hierna was het contact voor langere tijd weer minder. Ik denk wel dat mijn vader iets bijzonders had met Mies, maar ze belden en zagen elkaar niet regelmatig.”
Je schrijft dat, rond de opnames van ‘In de Hoofdrol’, dat Mies ‘niet zo aardig was als op televisie’.
“Dat is een illustratie hoe het in de televisiewereld kan gaan. Ook mijn vader deed alles voor de show. Beiden reageerden zo onder hoogspanning. Op dat moment was het vreselijk, maar nu begrijp ik het.”
De grote zelfspot van je vader speelt een belangrijke rol in het boek, met name op de pagina’s 69 en 70. Daar schrijf je: “Die zelfspot is een eigenschap waar ik persoonlijk veel van houd. Jij was de eerste showmaster die de show benadrukte en niet de master, en die nooit bang was om zichzelf op de hak te nemen.” Rudi Carrell zei zelf eens: ‘Vorsicht Showmaster’ als hij opkwam, zo beschrijf je in het boek.
“Ik heb niet bewust die zelfspot opgezocht, het past goed in het verhaal. Zelfspot was vooral in Duitsland een onderwerp dat veel werd besproken.”
Hij had regelmatig genoeg van het gezeik van de tv-bazen en voelde zich onbegrepen.
Wilde je het beeld van je vader, dat veel mensen van hem hebben, ook bijstellen met dit boek? Misschien was in Nederland zijn zelfspot niet zo bekend. Iedereen kende je vader vooral als de grote quizmaster en televisiepersoonlijkheid. En zelfspot is natuurlijk niet iets Nederlands.
“Nee, ik wilde het beeld van mijn vader niet bijstellen. Men waardeerde dat mijn vader zoveel zelfspot had. Duitsers vinden dat ontzettend leuk. Mijn vader keek, nadat hij maar met twee punten een na laatste werd tijdens het Songfestival in 1960 – met het liedje ‘Wat een geluk’, met heel veel zelfspot in de Bonte Dinsdagavond Trein (AVRO programma, red.) terug op zijn deelname. Dat heeft hem in Nederland veel succes opgeleverd. Ik ben zo open en eerlijk in het boek omdat ik dit verhaal niet anders kon opschrijven, pijnlijke dingen horen bij dit autobiografische verhaal. Maar er zijn ook een aantal hilarische momenten beschreven.”
Zijn Duitse televisiesucces, en de waardering en tv-prijzen die daar hij kreeg, speelt de belangrijkste rol in het boek, naast een paar Nederlandse tv-successen.
“Mijn vader heeft veel langer in Duitsland gewerkt dan in Nederland. Daar heb ik ook veel met mijn vader meegemaakt. Mijn vader vond het heel fijn hoe de Duitsers op hem reageerde en hun waardering lieten blijken, bijvoorbeeld op straat. In Nederland was dit veel minder. In Duitsland was hij veel meer actief en meer aanwezig. Nu ik het allemaal heb opgeschreven besef ik me heel goed wat hij betekend heeft, iets dat me nu ontroerd. Vroeger zag ik dat minder. Het boek heeft mij een ander inzicht gegeven. Ik ben trots en heb bewondering voor wat mijn vader heeft gedaan.”
Je vader is in Duitsland grootst geëerd. Het televisieprogramma Hörzu noemde hem ‘de grootste entertainer van de Duitse televisie’, waarna Carrell met veel zelfspot zei: ‘De Duitsers hebben liever één Hollander op de televisie dan honderdduizend op de Autobahn’
“(lacht). Die verering heb ik regelmatig ervaren. Als ik zelf in Duitsland ben en men hoort wie mijn vader is, dan vertellen mensen mij verhalen hoe bijzonder hij voor hen was. Hij werd ook ‘Herr Carrell’ genoemd. In Nederland krijgen mensen ook een glimlach op hun gezicht, maar het is niet zo dat ze opgegroeid zijn met Rudi Carrell.”
Je hebt, als televisiemaker en regieassistente, ook met je vader samengewerkt (programma 7 Tage, 7 Köpfe, red.). Wat heb je van hem geleerd?
“Zijn passie, intensiteit en het niet zomaar willen opgeven. Mijn vader wilde beroemd zijn, dat was zijn streven. De televisie was zijn medium. Hij wist wat hij wilde en was heel ambitieus.”
In je boek schrijf je dat je vader ook beroemd wilde blijven. Hij heeft de pers en fotografen hiervoor gebruikt, schrijf je. ‘Een haat-liefde verhouding’ noem je het zelfs op pagina 32.
“Beroemd willen blijven zat gewoon in hem. Veel beroemde mensen gebruiken de pers hiervoor.”
Mijn vader wilde beroemd zijn, dat was zijn streven.
Je vader zegt in het boek ‘Niemand is zo creatief als ik’, ‘Programma’s zoals ik ze maak bestaan niet in Duitsland’ en ‘Ik ben de grootste’. Was dat zelfspot of hoogmoed?
“Mijn vader riep dat soort dingen als hij het gevoel had dat hij niet genoeg erkenning kreeg. Hij kon niet goed tegen kritiek. Bij kritiek sloeg hij meestal om zich heen en dreigde een aantal keren om te stoppen met televisie, ook in Duitsland. Hij had genoeg van het gezeik van de tv-bazen en voelde zich onbegrepen.”
Was hij ook boos dat hij in Nederland misschien vergeten was? Hier heeft hij veel minder programma’s gemaakt dan in Duitsland.
“Mijn vader vond het best moeilijk als mensen in Nederland hem niet kende. Maar hij begreep ook wel dat de jongere generatie hem niet mee hadden gemaakt.”
In je boek (pagina 47) onthul je dat Rudi Carrell graag een soortgelijke theatershow van Ivo Niehe wilde maken. Je vader heeft dat plan niet meer kunnen realiseren.
“Toen mijn vader ziek was zag hij dit. Hij vond het erg jammer dat hij dit nooit heeft kunnen maken.”
Rudi Carrell kreeg op 2 februari 2006, toen hij al behoorlijk ziek was, in Duitsland de ‘Goldene Kamera’, dé Duitse TV-prijs voor zijn hele oeuvre. Was dat een passend afscheid?
“Ja. Dat moment voelde voor hem als een boek dat hij wilde afsluiten. Mijn vader heeft bewust gekozen voor dit moment, omdat dit Goldene Kamera Gala helemaal goed voor hem voelde. Ik vind het bewonderenswaardig dat hij, ondanks dat Rudi doodziek was, toch met een piepstem daar was. Hij heeft daar het publiek en de televisie bedankt. Ondanks zijn kwetsbaarheid liet hij zijn kwaliteit zien.”
Wat heeft je vader met ‘Rudi’s Tagesshow’ en ‘Am laufende band’ betekend voor de Duitse en Nederlandse televisie?
“Ik denk dat hij echt een vernieuwer was, in ieder geval in Duitsland. Hij heeft daar het beleefde en keurige doorbroken.”
Ben je van plan om het boek ook in het Duits te publiceren?
“Als Duitsland geïnteresseerd is, graag. Er is een keer contact geweest met een uitgever, die mij overigens vroeg of ik bereid zou zijn om alle TV-shows in Duitsland te bezoeken voor interviews. Ik heb toen heel eerlijk gezegd: ‘Dat durf ik niet’. Inmiddels durf ik wel…”
Fragment uitreiking Goldene Kamera:
3 Trackbacks / Pingbacks