In 1977 liep ik om een uur of negen ’s avonds te wandelen in een ondergrondse studiogang. Om elf uur zou ik Met het oog op morgen presenteren. Ik zag licht in een studio een eindje van onze vandaan. En daar ontmoette ik hem voor het eerst. Een jongensachtige man, net dertig jaar, die Willem Ruis heette en aan het begin van een grote carrière stond. Eigenlijk heette hij Klaas, maar dat vond hij niet professioneel genoeg klinken.
We praatten wat tijdens zijn avondlijke werk bij Langs de Lijn en het klikte tussen ons. De bazen van toen bespeurden dat ook en toen Tom Blom niet meer op zondagmiddagen het sportprogramma wilde presenteren werd ik gevraagd. En ik wilde graag.
Zes jaar met Willem in een uiterst sober studiootje. Alle zondagmiddagen van twee tot zes uur. Met het grote voordeel dat alle Eredivisiewedstrijden op die middagen werden gespeeld. Spannende momenten genoeg. En voor ontspanning zorgden Willem en ik. Want topsport is vaak mooi en belangrijk voor miljoenen kijkers en luisteraars, maar al die voorzitters en trainers en ´geleerde nabeschouwers´ verdienen het beet genomen te worden. En als ik maar weer eens onbescheiden mag zijn: Willem en ik waren daar goed in en vaak geestig.
In die jaren zeventig ging Willem naar het grote werk: de KRO-quiz, die officieel de Berend Boudewijnquiz heette, zocht een opvolger voor Berend die er geen zin meer in had. Regisseur Jos van der Valk, een grootmeester van de amusementsprogramma’s, vroeg Willem. En daar ging hij en kreeg succes. Hij werd een vlotte en pittige spelleider. Hij werd ook steeds beter en bleef overigens nog lang Langs de Lijn presenteren. Wat de luisteraars prima vonden. En ik ook.
De rest van het Willem Ruisverhaal kent u ongetwijfeld. De shows werden groter en groter vooral bij de VARA. Maar Willem kreeg ook een huwelijksprobleem dat hij maar niet bleek aan te kunnen. En dan sterft hij in zijn vakantiehuis als hij nog maar 41 jaar oud is. Tien jaar nadat ik hem leerde kennen in die eenvoudige radiostudio in het Museumpark. Mocht u alles willen lezen over Willem dan verwijs ik u naar de voortreffelijke biografie die Gijs Groenteman over hem schreef.
Willem Ruis kan en zal ik nooit vergeten.
Dit artikel verscheen op MAXVandaag.nl
Geef als eerste een reactie