Sommige verhalen bij de radio blijven verborgen voor de luisteraar, soms maar beter ook, soms ook jammer ter lering ende, vooral, vermaak. Het zijn de verhalen van programmamakers en technici die zich achter de kuchknop afspelen in de studio en op locatie. Elke maand een nieuw bericht van achter die knop, mogelijk door de tijd niet meer geheel accuraat, licht aangesterkt of afgezwakt.
TROS donderdag, 10 juli 1975. Om 22.00 uur is de Soulshow afgelopen maar na het nieuws verzorgt Ferry Maat nog de aankondiging: “voor de uitzending van Sesjun schakelen we over naar De Boerenhofstede in Laren, presentatie Cees Schrama” (Pas later zou Nick Vollebregts Jazzcafé de vaste locatie van Sesjun worden). De grootste artiesten uit binnen- en buitenland stonden bij Sesjun op een bescheiden podium.
De legendarische organist Jimmy Smith staat op de affiche. Een groot artiest maar in de omgang allesbehalve prettig. Zijn vrouw Lola treedt op als manager, ook geen gezellige dame. Dit duo heeft de vervelende gewoonte vlak voor het optreden meer geld te vragen, anders weigert Jimmy uit de kleedkamer te komen. Producer Dick de Winter kent de gebruiksaanwijzing van dergelijke artiesten en heeft met Cees een plan B afgesproken. Cees meldt in de microfoon het publiek dat voorafgaand het optreden van mister Smith hij samen met bassist Rob Langereis en slagwerker Peter Ypmaeen voorprogramma verzorgt. Cees is een uitmuntend organist dus een prima optreden van dit jazztrio gaat van start. Intussen staat Lola zich aan de zijkant van het podium op te vreten, als Jimmy niet optreedt is er sprake van contractbreuk dus dan geen geld. Zij meldt zich bij Dick dat manlief toch zal optreden met de aanvulling dat zij de TROS een proces zullen aandoen. Dick denkt, ga je gang maar. Jimmy speelt fantastisch de uitzending vol zonder pauze. Na afloop vertrektfamilie Smith zonder een woord te zeggen met gevolg naar hotel Hof van Holland te Hilversum. Naast de gage voor het optreden was contractueel ook geregeld dat een hotelovernachting en taxikosten door de TROS betaald zouden worden. Maar de hoteleigenaar belde Dick een dag later met de mededeling dat de gasten een nacht langer gebleven waren en weigerden de tweede overnachting te betalen. Dick reageerde razendsnel, hij beloofde de extra nacht te betalen en meldde dat hij de taxi zou regelen. Hij belde een bedrijf uit zijn eigen dorp Ankeveen met de nadrukkelijke opdracht dat de rit door de firma Smith zelf betaald moest worden. Aangekomen op Schiphol weigerden ze dit te doen. De chauffeur wende zich tot een douanier met de mededeling: “Ik heb vier muzikanten in mijn taxi die weigeren te betalen”. Binnen vijf minuten zat het gezelschap in een afgesloten kamer van de marechaussee. Lola ging druk op zoek naar het contract maar tevergeefs. Het einde van het liedje, de taxi werd grommend betaald. Dick de Winter blij, met het uitgespaarde bedrag van de taxi kon hij de extra nacht van het hotel afrekenen. Door de vertraging mistte de firma Smith een vlucht en arriveerden ze te laat bij een volgend optreden in Finland, helaas daar geen optreden en dus ook geen geld. Cees en Dick hebben nog regelmatig vol leedvermaak teruggedacht aan de fratsen van Jimmy Smith.
Dit verhaal is een samenvatting uit een hoofdstuk uit het boek “It don’t mean a thing” geschreven door Cees Schrama. Verschenen in 2007 bij Tirion Uitgevers BV te Baarn.
Volgende maand een nieuwe Kuchknop.
Bijdragen blijven welkom: sybrand.verwer@gmail.com
Geef als eerste een reactie