Sommige verhalen bij de radio blijven verborgen voor de luisteraar, soms beter, soms ook jammer ter lering envooral vermaak. Het zijn verhalen die zich achter de kuchknop afspelen in de studio of op locatie. Elke maand een nieuw bericht van achter die knop, mogelijk door de tijd niet meer geheel accuraat, licht afgezwakt of aangesterkt.
Een legendarisch programma van de KRO op Radio 3 in de jaren ’80 en ’90 was ‘Leidsekade Live’, uitgezonden vanuit KRO-studio 4 aan de Emmastraat. Niet echt een logische naam voor een programma vanuit Hilversum. De eerste twee afleveringen kwamen uit Amsterdam. Maar oud-technicus Maarten Vermee weet nog dat die locatie niet echt geschikt bleek, parkeerruimte voor een reportagewagen was er nauwelijks. Laden en lossen van backline van optredende bands was niet praktisch maar vooral, het was een kostbaar geheel voor een zondagavondprogramma. Studio 4 in Hilversum was een prima ruimte, techniek voorhanden, geen parkeerproblemen, geen reistijd voor techniek en productie. Dat scheelt tijd dus geld, kortom KRO-studio 4 werd het. De presentatie van dit programma was in handen Marc Stakenburg, door Stefan Stasse in die tijd steevast aangekondigd als het Sekssymbool van de KRO.
Zo was het op een zondag dat er een band arriveerde dat niet echt gemotiveerd was. Ze waren, omgeven door walmen van licht verdovende middelen, behoorlijk te laat, zondagmiddag om 16.00 uur soundchecken… wie verzint dat? De koffie was te koud, het theewater te warm, de lift te klein. De gitarist had moeite zes snaren in de juiste stemming te krijgen, de drummer was een pedaal vergeten en de bassist vond dat zijn bas te veel siste. Maar de kroon werd gespannen door de zangeres van het ensemble. Na veel aandringen was zij toch bereid om op het podium plaats te nemen voor de soundcheck. Nadat de drummer – inmiddels was bij een muziekwinkel (HvK Music, de winkel van Herman van Keeken) een pedaal opgehaald door iemand van de KRO – aftikte voor het eerste nummer, gebaarde zij de band te stoppen. “Stop, stop stop! Zo kan ik niet zingen, deze monitor is vals!” Het tijdperk van inears was nog niet aangebroken, dus te doen gebruikelijk bij liveoptredens werden vloermonitors gebruikt zodat een muzikant zichzelf kon horen. De dame in kwestie verliet morrend het podium in afwachting van de geluidstechnicus die passende maatregelen diende te nemen. Onverstoorbaar pakte deze de monitor op, zette die in de hoek en schreef op een stukGaffatape (zeg nooit Ducttape tegen Gaffa…) met grote letters de tekst “VALS!”. Uit een flightcase haalde hij een ander exemplaar sloot die aan en verzocht vriendelijk aan het ongekend zangtalent weer plaats te nemen voor het vervolg van de soundcheck. Blijkbaar was het nu goed te doen en kort daarna verdween het orkest richting het bovenrestaurant van de KRO voor een voedzame maaltijd waar uiteraard ook van alles aan mankeerde. Dat was voor de technicus een mooimoment om de net geplaatste monitor op het podium weer te verwisselen met het “valse” exemplaar. De uitzending verliep die avond verder zonder noemenswaardige problemen, sterker nog, de zangeres bedankte na afloop meermalen de man van het geluid. Haar monitorgeluid was nog nooit zo goed geweest. Van de band hebben we verder nooit meer wat gehoord. We hebben geïnformeerd bij deze en zelfs nog bij gene, niemand wist zich meer de naam van de band te herinneren, die van de zangeres al helemaal niet.
Volgende maand een nieuwe Kuchknop.
Bijdragen blijven welkom: sybrand.verwer@gmail.com
Deze verhalen blijven heerlijk om te lezen. Fantastische humor van de technicus haha!