Bij veel mensen uit de MAX-doelgroep roept deze coronaperiode associaties op met de oorlog, zo vertellen ze mij. Herkend wordt de angst voor een onzichtbare, maar plotseling opduikende, levensgevaarlijke vijand. Ook het alleen of in het kleinst mogelijke gezelschap opgesloten zitten in afwachting van betere tijden, beroofd van alle mogelijke vrijheden en verworvenheden.
Niet de straat op mogen, gaan en staan waar je wil, niet je dierbaren kunnen ontmoeten… Of, misschien nog wel akeliger: ze wel kunnen zien, maar niet kunnen aanraken en knuffelen. Deze generatie beseft als geen ander wat werkelijke vrijheid betekent. Het is niet zoals veel jongeren denken: doen waar je zin in hebt. Of zoals André Hazes junior zingt: “Pak alles wat je kan.” Immers, de vrijheid voor de een is de beperking voor de ander. Als je jezelf geen beperkingen oplegt, breng je een ander in gevaar. Nu stapje voor stapje de overheidsmaatregelen worden versoepeld om de samenleving voorzichtig weer op gang te laten komen, wordt dat door grote bevolkingsgroepen opgevat als een ware ‘Bevrijding’: hoera, alles mag weer! Hoe moeilijk is het dan om zelfbeheersing te tonen. Want het gevaar is nog lang niet geweken, de risico’s zijn enorm. De overheid beperkt onze vrijheid niet om ons te pesten. We zijn met elkaar verantwoordelijk voor het beschermen van onze eigen gezondheid en die van onze kwetsbare naasten.
Geef als eerste een reactie