In het voorjaar van 1984 kwam Ron Nieuwenhuis naar mij toe, hij was de voortreffelijke cameraman en regisseur van Studio Sport. De Olympische Spelen van Los Angeles komen er aan, zei Ron, het tijdsverschil met ons is negen uur en dus heb ik voorgesteld een ontbijttelevisieprogramma te maken van 7 tot 9 uur. Finales worden dáár in ‘onze’ nacht afgewerkt en dus bieden wij stevige samenvattingen aan. In de studio maken we een Amerikaanse keuken met een kok uit dat land voor het ontbijt.
En toen zei Ron: “Wil jij dat presenteren?” Dat wilde ik. Alle Olympische nachten monteerden jonge mensen het beeldmateriaal. Aan de ontbijttafel zat een debuterende weerman: Erwin Krol, een stevige ontbijter mag ik wel zeggen.
Het nieuws werd gepresenteerd door Harmen Siezen. De eerste ochtend moest hij van zijn baas ver van onze tafel zitten, maar dat vonden wij erg koud en dus kwam Harmen aan onze tafel.
Het werd een succes. Er werd nogal eens gelachen want topsport is topamusement, al maken sportjournalisten er al te vaak een soort wetenschap van.
Elke ochtend was er een gast aan onze tafel. Youp van ’t Hek bijvoorbeeld. Ook Wisse Dekker, toen de baas van Philips, en Joop den Uyl. De laatste uitzending, de zeventiende, kwam André van Duin totaal onverwacht onze ontbijtkeuken binnen. Toen heeft de sport het geloof ik wel een beetje verloren van het gelach.
Interessant was ook de heer Van der Reijden, de toenmalige voorzitter van de NOS. Hij kwam twee keer in alle vroegte naar de studio en was zeer geestdriftig. “Jullie moeten ontbijttelevisie blijven maken”, riep hij. “Daar ga ik met alle omroepen over praten! Jullie horen van mij.”
We hoorden niets. Waarom weten we niet. Bij ontmoetingen met bazen zagen wij slechts het ophalen van schouders. Nou, dan weet je het wel in Hilversum.
Deze column verscheen op www.MAXVandaag.nl
Geef als eerste een reactie