Het achter elkaar kijken van verschillende programma’s op tv kan soms tot de meest idiote situaties leiden. Soms hele leuke, soms bedenkelijke en soms weerzinwekkende. Dat laatste gebeurde mij afgelopen week
.Het eerste programma was Nieuwsuur (NPO). In het programma zat een onderdeel over de ouders van een meervoudig gehandicapt kind. De ouders wilden meewerken aan een (ander) televisieprogramma, en om hen eventjes te ontlasten, ging het kind naar een opvang toe (dit alles volgens Nieuwsuur). Het waarom hiervan, en waarom de ouders hierin toestemden, vertelt het verhaal niet. In de opvang hadden de begeleiders van het kind de indruk, dat hij thuis verwaarloosd werd, en dienovereenkomstig kregen de ouders een aanklacht aan hun broek. Het systeem ging voluit over de ouders heen. Het verdriet, de reddeloosheid van de ouders vloog van het scherm af. Natuurlijk zijn het momentopnames, maar dít was niet gespeeld. De aanklacht bleek ongegrond, maar het kwaad was reeds geschied.
Daar meteen achteraan, zag ik een aflevering van “Baby te huur”. Pardon? Wat? “Baby te huur”. Vier stellen krijgen de gelegenheid om een aantal dagen voor de baby van anderen te zorgen. Gewoon om eens te kijken hoe het bevalt. Ter plekke valt het oude “Schaap met de vijf poten” mij te binnen: “Je twijfelt aan je geest, wanneer je zoiets leest”. Dit verzin je niet. Gelukkig maar! Helaas bedenken anderen dit wel, in dit geval de mensen van de NPO. Eerst dacht ik, dat ik naar een persiflage van “Zondag met Lubach” zat te kijken, maar nee: dit was echt.
Ongetwijfeld zal er tot in de perfectie aan de randvoorwaarden gedacht zijn, maar dan nog. Blijkbaar zijn er ouders die, om voor hen moverende redenen, het voor elkaar krijgen, om hun kind voor een aantal dagen af te staan, zodat anderen kunnen kijken “hoe het bevalt”. Wonderlijk dat nu niet de diverse instanties op hun achterste poten staan.
Twee programma’s achter elkaar over een kind. Het verschil kon niet schrijnender zijn. Aansluitend ben ik met de hond gaan lopen, en terwijl hij vrolijk aan het rondsnuffelen en het draven was, dacht ik: hem zou ik voor geen goud uitlenen, laat staan een kind.
De klemmende gedachte blijft: what’s next? Wat weten de, naar mijn mening, zwaar zieke geesten, nog meer te bedenken. Wat gaat hier nog overheen?
Geef als eerste een reactie