Opeens schoot mij vorige week een reclamecampagne, van jaren geleden, te binnen. Het goede van die campagne is, dat die er na jaren nog vlekkeloos inzit; het slechte, dat ik geen idee meer heb van welke organisatie het was. Op grote borden op de metro- en treinstations was te lezen: “Het is eenzaam aan de top”, en een stuk daaronder kwam het vervolg: “dan doet u iets goed verkeerd!”
.De tekst kwam bij mij opzetten na het lezen van een artikel over John de Mol, een artikel dat op verschillende plaatsen in de media opdook, niet zelden met exact dezelfde tekst. Het was mijn eerste associatie. Een deal tussen Talpa en TMG; tot zover niets aan de hand: de zoveelste overname van radiostations. Dat er zoiets zou gaan gebeuren werd al voorspeld, toen de weg vrij kwam om per organisatie niet twee, maar vier FM-netten in gebruik te mogen hebben. Enkele weken later was het zo ver.
De kop: “de nieuwe Keizer van de radio”, deed de hierboven aangehaalde reclamecampagne niet naar boven komen zetten; op zo’n moment denk ik alleen maar: kijk maar uit voor die kleren! Nee, het was een andere opmerking die triggerde, en uiteraard moet je altijd maar afwachten hoe het precies gezegd is, en in welke context. Het gaat om de opmerking dat hij altijd, diep van binnen, een radiomens is geweest. Dan zit ik meteen rechtovereind. Dat scoort! Het enige dat ik dan, op zo’n moment, écht zou willen weten: is dat begonnen met die prachtige, goede oude, MEBO-II?
Het hele leven keihard gewerkt hebben voor de televisie, jouw bedrijf mondiaal op de kaart weten te zetten als één van de belangrijkste spelers op tv-gebied, en dan zo’n slotconclusie: ik ben een radiomens. Daar zit iets moois, maar ook iets tragisch in; misschien lees ik de tragiek er alleen maar in. U snapt misschien waarom de reclamecampagne bij mij naar boven schoot. Voor de didactici onder u: dit is dus blijkbaar voor mij “een ankerbegrip” pur-sang!
Misschien vraagt u zich, enigszins verontrust, af: sinds wanneer bemoei jij je met televisie? Ik kan u gerust stellen: dat doe ik niet. Misschien is de verbazing al even groot als ik zijdelings wat ten beste geef over de radiozenders die nu onder de nieuwe deal vallen. Ook hier moet ik er verder het zwijgen toe doen, puur vanwege het feit dat ik weet dat die zenders bestaan, maar er niet naar luister.
Waarom dan toch dit blog? Dat komt omdat het radiomens John de Mol in het verleden een radiostation aan de Talpa-familie toegevoegd heeft, dat diepe indruk op mij gemaakt heeft. Radio 100-FM. Zo goed als zeker heeft u er nooit van gehoord, en dat komt omdat het station niet in Nederland uitzond; Radio 100-FM zat in Denemarken. Eind 2003 kwam het station in de lucht, vanuit een pand aan Rådhuspladsen, het centrale plein van Kopenhagen; niet de minste plek. In 2010 was het al weer afgelopen: het station ging failliet. Met een uitgekookt en zeer meeslepend jinglepakket, en de voor mij precies goede muziekkeuze, stak Radio 100-FM destijds Danmarks Radio’s P3 naar de kroon; voor mij dan, wel te verstaan. En toen kwam er ook nog opeens die ene, onnavolgbare, reclame voor “den første Danske demokratiske lytter-cd”, in de vorm van een satire, geënt op het Deense Koningshuis: ik was niet weg te slaan van die zender.
Inmiddels is Radio 100-FM van eigenaar gewisseld, en maakte een doorstart als Radio-100, en het verwordt steeds meer tot een “jukebox-zender”. Neemt niet weg dat het originele station, wat mij betreft, thuishoort in het rijtje van legendarische radiostations: Radio Luxemburg – Radio London – Radio Noordzee Internationaal – Radio 100-FM. En dan valt de ontboezeming “ik ben een radiomens”, voor mij opeens helemaal niet meer zo uit de lucht.
En wat moet die foto bij dit blog? Ik liep met de hond buiten, nog na te dieselen over het artikel “De nieuwe Keizer van de radio”, en net was het “Het is eenzaam aan de top” mij te binnen gevallen, toen wij langs een struik liepen, waarvan precies één blaadje stijf bevroren was. “Eenzaam?!”. Meer symbolisch dan dit kan ik het niet krijgen. Vandaar.
Geef als eerste een reactie