[BLOG] Het mag alom bekend zijn dat ik regelmatig ziek ben geweest en dat dat mijn radiocarrière me op z’n zachtst gezegd aardig de nek om heeft gedraaid. De een noemt het burn-out, een andere vriend bore-out (zo verveeld raken van het werk dat je doet dat je er van opbrandt). Ik kan nu, na drie jaar niet meer zo heel radioactief te zijn geweest, de conclusie trekken dat er twee lichaamsdelen zijn die er voor zorgen dat ik nog maar mondjesmaat live te horen ben. En dat zijn mijn oren.
Allereerst is er daar de kwaal genaamd ‘tinnitus’, een constante pieptoon in beide oren. Iets waar heel veel deejays, waaronder Erik de Zwart en Paul Rabbering mee rondlopen. Maar ook Bono van U2, Phil Collins en Ludwig von Beethoven. ‘Hoort bij het vak’ zeggen ze dan. Je hebt nu eenmaal jarenlang keihard muziek staan maken of draaien en iedere dag een koptelefoon op je harses gehad.
Met de tinnitus kan ik nog wel leven. Overdag als er genoeg omgevingsgeluid is hoor je het niet of nauwelijks. Voor het slapengaan heb ik een heel ritueel ontwikkeld om mezelf zó af te matten dat ik wel in slaap moet vallen. Nee, dat betreft geen seksuele handelingen maar flink wat podcasts luisteren met een koptelefoontje, vaak hele saaie, bijvoorbeeld van Michiel Veenstra. Maar inderdaad: ‘gewoon’ naar bed gaan (liggen en in slaap vallen) is er niet meer bij door de piep.
Waar ik meer moeite mee heb is mijn ‘hyperacusis’. Overgevoeligheid voor geluid. Ik heb me door een arts wel eens laten uitleggen dat door het iedere dag onder prestatiedruk bezig te zijn geweest met geluid, ik mijn brein geleerd heb op ieder detail wat ik hoor alert te zijn. Een mooie overgang, het volume van een jingle, hoe klinkt een telefoongesprek etc. Dat zorgt er in het dagelijks leven voor dat ik werkelijk álles hoor. En het dus mijn aandacht trekt.
In de praktijk betekent dit dat ik bijvoorbeeld niet meer naar een bioscoop kan, want ieder krakend zakje chips trekt me uit de film. Maar ook het dichtslaan van een (auto)deur bij de buren, een blaffende hond, een vaatwasser die uitgeruimd wordt en het geluid van een stofzuiger maakt me alert. Als je met mij naar een restaurant gaat bereid je er dan maar op voor dat de kans erin zit dat we bij het voorgerecht, hoofdgerecht en nagerecht steeds aan een andere tafel zijn gaan zitten, i.v.m. schreeuwende kinderen en hard sissende koffiemachines.
‘Divagedrag’, zo noemde een psycholoog het ooit. Jij wil gewoon altijd de beste plek, het minste overlast en je ‘frustratietolerantie’ is naar een belachelijk niveau gedaald omdat je door je bekendheid en beroep gewend bent geraakt om altijd voorgetrokken te worden. Ik kan alleen maar zeggen dat constant ‘aan’ staan je behoorlijk afmat, ook omdat je steeds probeert harde geluiden te vermijden. Niet leuk voor je omgeving als je als klein kind je vingers in je oren stopt als iemand op het punt staat de deur dicht te doen.
Ik heb altijd oordoppen bij me en als ik ze vergeten ben rij ik er voor terug. Grote rode geluidsbeperkende koptelefoons die ze normaal op de bouw gebruiken, daar heb ik er drie van in huis voor het geval er een feestje is bij de buren. Want ik raak in paniek van onverwacht geluid. De laatste tijd kan het zien van een graafmachine bij de overburen in de tuin er al voor zorgen dat ik bij mijn vriendin ga slapen. Op zich gezellig, maar de manier waarop is verre van relaxed.
‘Je moet opletten dat je niet audiofoob wordt’, zei de man bij Beter Horen. ‘Dus weg met die oordoppen en koptelefoons, stel je brein gewoon bloot aan geluid’. Makkelijker gezegd dan gedaan als je van geluiden letterlijk bang wordt en soms zelfs in paniek raakt.
Tot slot is er ook nog ‘misofonie’ wat ik aan mijn jarenlang deejay spelen over heb gehouden. Niet tegen eetgeluiden kunnen. Als er naast me iemand nootjes zit te eten, dan maak ik echt dat ik weg kom voordat ik hem of haar de zak met nootjes uit de hand trek. Of als m’n dochter zit te smakken aan tafel als ze bij me is. Onpasselijk, gespannen en soms zelfs boos word ik ervan. Nee, gezond is het niet. Maar wat doe je eraan?
Het enige wat tot dusver helpt is een online radiostream die ik vond met relaxte muziek genaamd ‘Powerstation Buddha’, overigens gerund door Veronica DJ Dennis Ruyer. Die dan maar constant aanzetten om een gevoel van rust op te wekken en omgevingsgeluid te maskeren.
Conclusie: weet waar je aan begint als je je op het terrein van dagelijks radiomaken begeeft. Professioneel muzikant wordt. Of producer. Natuurlijk is het leuk om van je hobby je werk te maken, maar als je al wat gevoeliger van aard bent, zoals veel creatieve mensen, dan loop je het risico er kapotte oren, angsten en constante stress aan over te houden. Dat ik tijdens mijn ochtendshow aan de redacteur vraag of hij alsjeblieft wil ophouden met de hele tijd met z’n pen te klikken is geen divagedrag, het is pure noodzaak als je wil dat ik geconcentreerd met m’n werk bezig kan zijn.
Hey Patrick ik herken veel in je blog. Na 20 jaar werk als Stemacteur en Voiceover en inmiddels een hoorapparaat in 1 oor is het een beetje dubbel maar toch is geluid altijd ons ‘speelveld’ geweest en heeft het ons veel gebracht. Dubbel bij mij omdat ik door met stem te spelen me kan uiten. Ik heb zelf een geestelijk gehandicapte zus die bijna niet kan praten en voel me altijd dankbaar dat ik er juist mijn werk van heb kunnen maken. Kunnen we toch dankbaar zijn voor wat het ons brengt en waar kun jij weer van geluid genieten, wellicht via klankschalen of geluiden wanneer je in de natuur bent waar het verder geluidsarm is?
Dankjewel voor de tips Roel, ik duik erin.
Hey Patrick, een heel herkenbaar verhaal. Ik dacht vooral dat ik gewoon erg moeilijk was en niets kon hebben van andere mensen. Maar ik heb Ménière, en daarbij tinnitus, door de menigte neemt mijn gehoor af ook daar wordt je niet blij van. Als andere mensen fluiten kan ik ze wel wat. En misofonie, haha ook daar kan ik over meepraten, vreselijk, had dit als kind al maar wordt door de jaren heen erger. Fijn om te lezen dat ik niet de enige ben, groetjes Brigitte
Gedeelde smart is halve smart he? Er is op Facebook een ‘lotgenoten’ groep. Alhoewel ik mezelf weiger om als slachtoffer te zien, wordt het alleen maar erger van is mijn ervaring.
Beste Patrick,
Heel herkenbaar. Ik heb ook overmatig last van geluid. Zelfs anderen horen ademen trek ik niet. Ik heb een baan als musicus, maar werk altijd met oordopjes. Helaas te laat dus. Had ik meteen vanaf het begin moeten doen.
Ja en het zit hem ook in het ‘geprocesste’ geluid wat musici/radiomakers op hun kop krijgen. Opgepompt hoog, vet laag. Zijn de oren daar wel tegen bestand?
Hey Pat.
Tegen de pieptoon heb ikzelf een oplossing gevonden om in slaap te vallen, ik kwam er bij toeval achter dat monotone geluiden mij helpen in slaap te vallen. Het begon met een lopende droger masr inmiddels heb ik een ventilator bij het bed staan om monotoon geluid te creëren. Helpt mij om niet te focussen op storende geluiden als ademen, omgevingsgeluid, pieptoon etc.
Thanks Rinie. Ik heb nog een vibrator in de la bij mijn vriendin gevonden, die ga ik denk ik op 220 aansluiten.
Jammergenoeg behoorlijk herkenbaar. Je wordt de ene dag gek van het kabaal in uw oren, door mijn slechte spraakverstaanbaarheid kan je niet anders dan ongewenst uw gehoor op scherp te zetten, maar dan wordt je weer gek van alle geluiden die je eigenlijk niet hoeft te horen, het lukt niet altijd om te filteren waar uw aandacht naartoe moet en waar niet. En als ze nootjes beginnen te knabbelen in uw buurt, heb je vaak zin om ze af te nemen en hen een banaan te geven in plaats, maar je doet het niet, je blijft ‘volhouden’, tot het koud zweet u uiteindelijk uitbreekt en je bijna over uw toeren zelf even weggaat. Oordopjes heb ik ook altijd bij, maar ik probeer ze enkel in te stoppen op momenten waar er kans is op extra gehoorbeschadiging, in de hoop niet helemaal vervreemd te raken van geluiden. En ik geef toe, na een echt wel moeilijke periode heb ik toch wel de indruk dat het vaak beter lukt nu allemaal, zolang ik mijn tempo maar wat aanpas of ervoor zorg dat ik niet al te veel gesprekken na elkaar hoef te volgen. Good luck! (toch wel fijn te lezen dat ik niet de enige pineut ben die van alledrie tegelijk last heb 🙂 )
Gedeelde smart is halve smart!
Hee Patrick, wat een mooi openhartig blog. Dankje voor het delen. Ik ga mijn man die producer is verblijden met jouw blog: zal een feest van herkenning zijn voor hem.
Wat misschien ook interessant is om je in te verdiepen, is dat zendmasten ook een heel hoog geluid afgeven. Daar word ik knettergek van. De piep in mijn oor, die ook ik als beroepsmuzikant heb, is een stuk minder in een zendmast-arme omgeving. Liefs, Judith
Dankjewel voor je tip Judith!
Hoi Patrick,
in de alinea over ‘misofonie’ heb je het over je dochter. Dat wist ik niet van je. Of bedoel je hier je vriendin?
Vriendelijke groeten uit Steenwijk,
Dennis
Jawel, ik heb een dochter, ze is 10 inmiddels. Groeten uit Limburg 🙂
Lieve Patrick.
Dank je voor het delen.
Zelf geen problemen maar toch herkenbaar. Een angst van mij.
Alle goeds. Hug.
Dank voor je support Hilde, geen zorgen, er is mee te leven.
Dank voor je openhartigheid Patrick
Jij doet heel nuttig werk nu om jezelf en wat je kwelt en wat je inspireert zo te delen. Dat is een mooie taak waarbij je helemaal jezelf mag zijn.
Ik heb het ook misofonie en hyperacusis. Al vanaf kinds af aan . Van de spanning die dat gaf aan tafel mocht ik ik de keuken eten, dat was fijn. Maar ‘savonds ging de tv aan naast mijn slaapkamertje en werd ik alsnog gek. Niemand wist toen van deze kwalen. Nu hebben ze mooie namen. Maar het neemt niet weg dat ik in paniek raak als iemand een half uur zijn lepeltje in het kopje roert, hard ademt, drinkt of eet in mijn nabije omgeving. Heb altijd het gevoel gehad dat het al in de baarmoeder begonnen is met spanning tussen en stevig ruzie makende ouders en broers die op hun falie kregen. Altijd op zoek geweest naar veilige plekken. Nu weet ik dat die alleen in jezelf zijn als je de verbinding hebt gevonden met iets dat groter is dan wij. Dat ken jij ook. Het mooie aan alles is dat we dit dan wel weer hebben gevonden liefs en sterkte voor jou Deep
Mooi gezegd Deep! Namasté
Hoi Patrick
Wat een herkenning!
Ik heb aan een psychose een ongewenst souvenir overgehouden in de vorm van hypergevoelige oren, super snel oorpijn tot heel diep in mijn hoofd die niet zomaar overgaat. Ik herken heel veel in je verhaal. Dat geeft me steun. Om te weten dat ik niet alleen ben hierin. Dat het een naam heeft. Ook ik heb altijd meerdere oordopjes en koptefoons mee als ik naar buiten ga en heb altijd zo’n bouwvakkers oorkap binnen handbereik. In de keuken heb ik die op voor geluiden van keukenapparaten, als m’n buurman buiten aan het darten is (Vre-se-lijk dat geplok) maar ook als ik op m’n eigen balkon zit. Sociaal gezien raak ik door m’n gevoelige oren meer geïsoleerd … Ik blijf zoekende naar balans voor een zo prettig mogelijk leven, maar het valt niet altijd mee.
Ik ga die Buddha radio uitproberen!
Mocht je nog meer tips hebben, ik hoor het graag!
Groetjes Marieke
Hoi Marieke, dank voor je leuke reactie. In m’n podcast Leven Zonder Stress sprak ik o.a. met Barbara Muller die hier een boek over schreef. Dit is de link naar haar boek: http://bit.ly/onbesuisd
Dit is de link naar het gesprek met haar op Spotify:
https://open.spotify.com/episode/6mEdrhvGvbeSo9i8wxXPfE?si=B2SP8D3yQ1CZ8_wcWEUHFQ
Diep respect voor alle mensen die met tinnitus en de daarmee in verbinding staande klachten moeten leven c.q. leren leven. Deze verborgen aandoening verdient meer bekendheid.
Patrick in Gent ( België) zit brai3n daar kunnen ze je helpen met de overgevoeligheid voor geluid ,ze Plaatsen dan vliesje op je trommelvliezen, dit doet dr Boedts, verdiep je er eens in , ook behandelen ze Tinnitus ( geen kwakzalverij)
Er is een nieuw alternatief, een muzikale benadering tegen oorsuizen. Het zijn op maat gemaakte audio-massages en het kost maar een paar tientjes. Je moet wel eerst de eigen tinnitus even meten op https://oorpiep.nl