De laatste aflevering van Zolang ik leef werd woensdag 15 juni uitgezonden. Van tevoren had ik nooit kunnen bedenken hoeveel impact dit programma op mij zou hebben.
Bijna twee jaar lang volgde ik Jan, Klarine, Joyce en Christine tijdens hun ziekteproces. Bij het begin van de serie was ook Wouter nog van de partij, maar van hem moesten we helaas al veel te snel afscheid nemen.
Nooit eerder heb ik een programma gemaakt dat zo veel invloed op mijn eigen leven heeft gehad. De ervaringen van de deelnemers hebben me geïnspireerd en tot nadenken aangezet. Het zijn immers allemaal mensen tussen de 30 en 55 die nog midden in het leven staan en totaal onverwacht te horen kregen dat ze niet lang meer te leven hebben. Dat zou iedereen kunnen overkomen. Dus ook mij…
Wat ik bijvoorbeeld geleerd heb, is dat je leven niet direct hoeft te stoppen, wanneer je zo’n verschrikkelijke boodschap krijgt. De mensen in het programma leken soms juist intenser te gaan leven en veel meer van hun leven en de mensen om hen heen te genieten. Ook heb ik gezien hoe belangrijk het is dat er aandacht is voor de partner van iemand die ongeneeslijk ziek is. Die heeft het namelijk minstens zo zwaar en cijfert zichzelf veel te vaak weg.
Maar het mooiste dat het programma me heeft opgeleverd is de kennismaking met vijf mensen die een heel bijzonder plekje in m’n hoofd en hart hebben gekregen. Het was bijzonder om zo lang, zo dicht bij ze te mogen staan. Natuurlijk zijn er de nodige tranen geplengd, maar we hebben ook veel gelachen.
Dat contact zal ook na de opnames hopelijk nog heel lang doorgaan. Lang zullen ze leven!
Deze column verscheen eerder in Televizier en is online terug te lezen.
Lees meer columns van Peter van der Vorst op Televizier.nl
Herpublicatie op Spreekbuis.nl, na toestemming van Peter van der Vorst.
Geef als eerste een reactie