Het is niet dat ik sinds de onvoorziene aftocht van Talitha Muusse (29 jaar, KRO-NCRV) bij Op1, wakker lig van het feit dat deze bloem voortijdig in de knop is gebroken, maar het verbaast me wel dat ze na het (voorlopig) mislukken van haar carrière die nog geen carrière was, zoveel airplay krijgt. Daartoe reken ik ook de vele interviews in de geschreven pers.
Wat is er met dit land aan de hand waardoor het mogelijk is dat je nog weinig hebt gepresteerd, maar toch al bent verheven tot de status van bekende Nederlander? Bekend waarvan? Gewoon, zoals voor de meeste gasten van Op1 geldt die het etherfirmament steeds vaker vervuilen met onsamenhangend geruis: bekend vanwege het bekend zijn.
Hard
Ik weet het. Het is een ongekend hard oordeel over een jong, aanstormend talent. Maar jong mag geen excuus zijn voor op drijfzand gebouwde, onvoldragen opvattingen, temeer omdat de NPO verjonging tot principe heeft verheven en ik niet hoop dat Talitha het symbool is van wat daaronder wordt verstaan. Als je verjongt -niets daarop tegen- dan graag met talent dat de samenleving vooruitbrengt.
Verwend
In de bijlage Vrouw van De Telegraaf van dit weekend staart Talitha de lezer vanaf pagina acht opnieuw zelfverzekerd en weinig schuldbewust aan. Het verhaal begint met een leugentje. ‘Na een discussie over het niet mogen inbrengen van haar eigen mening besloot ze op te stappen’, lees ik. Maar zo is het niet. Haar werkgever, de KRO-NCRV, van oudsher niet vies van polemiek, vond terecht dat objectieve journalistiek zich niet laat verenigen met actievoeren. Talitha werd daarop gewezen, nadat ze haar volgers had opgeroepen naar Den Haag te komen om daar onder haar leiding te protesteren tegen de Haagse coterie die er in haar visie een puinhoop van maakt. In dat laatste heeft ze gelijk. Dat ziet de helft van Nederland. Een presentator hoort daar in zijn programma kritische vragen over te stellen, maar moet zich boven de materie plaatsen om geloofwaardig te opereren. Daar hoort het organiseren van een protest niet bij. Die les had Talitha nog niet geleerd. Ze beschouwde de opmerkingen van haar omroep als een belediging. Deze kritische tegenwind, normaal onderdeel van het proces naar volwassenwording, was voor haar reden om haar jas aan de wilgen te hangen. ‘Ik vind het leuk om overal een beetje tegenaan te schoppen, om advocaat van de duivel te spelen’, zegt ze in Vrouw, een genoegen dat ze kennelijk haar opdrachtgever niet gunde. Het oogt verwend.
‘Ik heb het gemaakt’
‘Ik zat met knikkende knieën aan tafel’, zegt Talitha in dit interview over haar presentatiebeurten. Maar ze kon niet anders denken dan ‘mam, ik heb het gemaakt’. Met Diederik Gommers aan tafel zitten was haar ultieme droom. ‘Hoeveel mensen kunnen nou zeggen dat ze een grote talkshow hebben mogen presenteren op nationale televisie?’. Oei, zo’n opmerking doet me fysiek pijn.
Zo heeft Talitha een mislukking tot een heldendaad getransformeerd. ‘Je bent goed, zoals je bent’: het is het zelfbewustzijn, waarmee de prinsjes en prinsesjes van deze generatie vanaf de geboorte behept lijken. Het wordt ze aangepraat dat ze succesvol zijn, zodra ze een trein van een vliegtuig kunnen onderscheiden.
Talitha vertelt hoe een mislukte relatie met een twintig jaar oudere (volgens haar narcistische) man haar vormde. ‘Het heeft me feller gemaakt. Niemand brengt mij nu nog van de wijs’.
Nu al geharnaste standpunten en dan nog ruwweg een jaar of vijftig in dit leven te gaan? De Telegraaf-interviewster, vindt het een goede houding. Dit gebrek aan kritisch tegenwicht stoort me in dit soort ego-interviews en past in de tijdgeest. Alles is goed. Talitha: ‘Ik ben zo bang om van mijn eigen pad te geraken, dat ik weinig mensen vertrouw in hun advies of hulp’.
Wie zich verder in de zielenroerselen van de gewezen presentatrice wil verdiepen moet De Telegraaf maar kopen. Bij mij resten deze vragen: wie bij de NPO was zo harteloos om het jonge talent zo genadeloos in het diepe te gooien? Was het een keuze van de KRO-NCRV? Was het een dwingende voorwaarde van de NPO om Sven Kockelmann -man op leeftijd- op het scherm te dulden? En waarom hult haar werkgever, KRO-NCRV, zich in stilzwijgen? Was dit een door de NPO opgedrongen pijnlijke vergissing? Talitha zelf denkt dat het ging om ‘jong, vrouw, divers en niet op haar mondje gevallen’. De kwaliteit ‘vakvrouwschap’ ontbreekt. De NPO hult zich, zoals altijd, in een Kremlinachtig zwijgen en duldt dat het ongeleide projectiel van links naar rechts schiet. Dat je jaarlijks bijna een miljard aan belastinggeld verbrandt, is ook in dit geval geen reden om publiek verantwoording af te leggen, een manco waarop de publieke omroep eindelijk eens streng zou moeten worden afgerekend.
Weinig vrouwen op tv
‘Er zijn onwijs veel vrouwen die de expertise hebben om van zich te laten horen, maar niet iedereen durft dat hardop te doen. Dat heb ik ook Op1 gemerkt. Negen van de tien vrouwen haken af als je ze vraagt hun mening te delen op tv. Mannen komen veel eerder opdraven’, zegt Talitha in het interview.
In die opmerking zit een wijze les. Vrouwen met een normaal ego en veel kennis, weten dat ze niets te winnen hebben in het door mannen gedomineerde, opgeblazen talkshowwereldje, een permanente wedstrijd ver plassen. Bij veel van die mannen denk ik, vooral als ze lid zijn van het OMT: ‘had je nou niet één avond gewoon thuis kunnen blijven? Reuring en eer: daar draait het om, wijsheid is nog bijzaak. Ik begrijp heel goed dat veel gekwalificeerde vrouwen geen zin hebben zich daaraan bloot te stellen. Hun afwezigheid beschouw ik niet -zoals Talitha- als een tekortkoming, maar als een compliment.
Ik ben benieuwd naar de aanstaande verjongingsslag waarop NPO-baas Frans Klein op dit moment inzet, mede ten koste van het kortwieken (een voorstadium van het overlijden) van veel bekende programmatitels. Iets rond Talitha zegt me dat er voor de journalisten bij de publieke omroep geen reden is om daar verlangend naar uit te zien.
Ton Verlind is Nederlands journalist, voormalig verslaggever, presentator, eindredacteur van Brandpunt, hoofd informatieve programma’s en mediadirecteur.
Pats, boem en raak… Alhoewel ik Talitha heb gezien als kritisch. Maar nooit onredelijk. Ik vond haar goed. Frans, tja, ik zwijg daarover. Expliciet.
Allemaal leuk en aardig, maar Ton was zelf in zijn gloriejaren ook niet echt altijd een positief uithangbord voor de publieke omroep. Het is makkelijk schrijven vanuit de veilige omgeving van je zwaar gesubsidieerde onderkomen.
Elk woord is raak. Ik hoop dat deze zelfverklaarde en narcistische “generatiespecialist” nooit meer op tv verschijnt.
Ah, nog zo’n internetpsycholoog. Stop toch met opplakken van loeizware labels als ‘narcist’. Je hebt duidelijk geen idee wat een narcist is.
“Prinsjes en prinsesjes, je bent goed zoals je bent” een hele generatie wordt “ opgeleid” tot over het paard getilde zelf ingenomen mensen die ook nog eens zeer hoge eisen stellen aan salaris en vrije tijd! Overwerken, oh nee dat Past niet in hun straatje! “ ik heb recht op vrije tijd”
Bah bah wat een arbeidsethos!
Je hebt helemaal gelijk Ton.
Ik vind Talitha een geweldige mooie en beleefde vrouw en ze had wel eigen mening maar goed geformuleerd .Interesse had ze ook Eindelijk weer eens iemand waar je met plezier naar kijkt.Al die jonge meiden met ge je en ge jou haat ik.De koninklijke familie bij de voonaam schandelijk onbeschoft Zo ik ben m’n ei kwijt
Die Ton Verlind, Talitha Muusse van een leugentje betichten, terwijl hij daar zelf in stikt als een pastoor die een te grote hostie opschrokt, Ton Verlind de grote omroeploser. Talitha is niet opgestapt omdat ze niet mocht actievoeren van haar bazen, ze mocht gewoon aanblijven als presentatrice Verlind, maar ze mocht alleen geen politieke onderwerpen meer aan tafel doen bij OP1 en dat voelde ze als een terechte beknotting van haar journalistieke vrijheid en vertrok.
Wat je van haar activistische oproep vindt, is vers twee, ik vind het ook twijfelachtig, zijzelf achteraf ook wel, maar ik denk aan Aad van den Heuvel vroeger tijdens de hongersnoden in Afrika, bidden voor Biafra en journalisten activistisch in de bres sprongen voor dit soort grote wereldproblemen. Of denk aan Willibrord Frequin, ook uit datzelfde katholieke nest als Van den Heuvel en Verlind, Frequin was een gigantische, activistische, journalistieke tijdbom, maar omdat hij een brutale macho was kon ie er lang mee wegkomen, maar Talitha wordt als jonge (allochtone) vrouw even weggejorist door wie, door Ton Verlind die op zijn 56e omroepland en de KRO moest verlaten met een gouden handdruk en waar we vervolgens nooit meer wat van hoorden, behalve dan nu met dit soort domme, gefrustreerde oprispingen. Joh Ton, ga lekker zilverpapier inzamelen voor de missie in Afrika en laat ons met rust. Asjeblieft.
Er zitten er nog wel een paar. Bij Wakker Nederland bijvoorbeeld.
Ik vind dit een enorm zeikerig en slecht geschreven artikel eigenlijk. Kwam het toevallig tegen, maar wat een oninspirerende, zwartgallige egotripperij. En dan ben ik niet eens fan van mevrouw Muuse.
Nah, hier kom ik niet meer terug.