Het is te hopen dat de marketing afdeling van Ziggo een ruikertje heeft gestuurd naar NOS Directeur Jan de Jong. Formule 1 moest voor iedereen te bekijken zijn en dan het liefst natuurlijk op een open net. Dat deze oproep ná de successen van Max Verstappen in Spanje kwam, riekt natuurlijk een beetje naar opportunisme.
De rechter heeft de gemeenten teruggefloten. Zij moeten onder de nieuwe Wet maatschappelijke ondersteuning (Wmo) de huishoudelijke hulp leveren die nodig is. Ze mogen niet zeggen dat ze er te weinig geld voor hebben of dat huishoudelijke hulp niet onder de wet valt. Die uitspraak heeft de Centrale Raad van Beroep, de hoogste bestuursrechter in ons land, gedaan.
Toen ik laatst moest omrijden om in Amsterdam te komen, kwam ik langs het dorpje Baambrugge. Pittoresk gelegen aan een riviertje.
De dijk Enkhuizen – Lelystad: ik was er nooit geweest. Inmiddels is dat rechtgezet, en dan komt vrij automatisch de radio-geschiedenis van de dijk opzetten: een heel bijzonder bord alsmede een verlaten zendlocatie: de zender Trintelhaven.
Afgelopen week was ik weer eens te gast bij Koffietijd. En daar kwam ik erachter dat niet alle presentatrices van het ochtendprogramma fan zijn van koffie.
Ouderen zijn vaak nog gastvrij, goed van vertrouwen en behulpzaam. Criminelen maken hier helaas misbruik van en gebruiken laffe methodes om u geld afhandig te maken. Diefstal door een ‘babbeltruc’ komt steeds vaker voor: onbekenden bellen bij u aan en gebruiken een smoes om binnen te komen.
Het begint er waarachtig op te lijken dat ik elke week wel iets kan vertellen over een artiest die een plekje gekregen heeft op het verzamelalbum Alle 13 Dood.
Martine Bijl is uitgeroepen tot beste voice-over van Nederland. Dat gebeurde bij de Stemmy-Awards. Een prijs die in het leven werd geroepen door Televizier en Radio 10, na een oproep van mij op deze pek.
DAB+ wordt momenteel, al dan niet halfslachtig, gepromoot, en bij alles wat je er over leest, overheerst het grote vraagteken: wat gaat er nu precies gebeuren? Niemand schijnt definitief knopen door te durven hakken, sommigen gooien zand in de machine. Om het eens met Paul de Leeuw te zeggen: Duizel mij.
In 1977 liep ik om een uur of negen ’s avonds te wandelen in een ondergrondse studiogang. Om elf uur zou ik Met het oog op morgen presenteren. Ik zag licht in een studio een eindje van onze vandaan. En daar ontmoette ik hem voor het eerst. Een jongensachtige man, net dertig jaar, die Willem Ruis heette en aan het begin van een grote carrière stond. Eigenlijk heette hij Klaas, maar dat vond hij niet professioneel genoeg klinken.
Copyright © 2019 Spreekbuis
