Met de komst van de commercielen wordt er wat afgesudderd, -gesmoord en -gestoofd op de Nederlandse televisie. Hoe anders was dat in de jaren tachtig en negentig. Lang was Ria van Eijndhoven (1946) de enige tv-kok. Ze had in een klein hoekje van Avro’s Service Salon een krakkemikkig keukentje ingericht, alwaar ze eenvoudige doch voedzame recepten besprak.
“Berlusconi-achtige toestanden”, noemt MAX-voorzitter Jan Slagter de manier waarop staassecretaris Sander Dekker zich inhoudelijk bemoeit met de omroep. Dekker vindt dat de publieke omroep meer relevant moet gaan programmeren. Geen amusement om het amusement, zoals Bananasplit, De slechtste chauffeur van Nederland en Ranking the stars. En daar heeft de staatssecretaris volkomen gelijk in. Alleen wil je het uit de mond van een politicus niet horen, want die hoort zich niet met inhoud te bemoeien.
Een ‘open brief’ aan de politiek door Jaap Friso (communicatie-adviseur KRO-NCRV).
25 jaar geleden waren er alleen publieke omroepen en ik werkte bij de sjieke AVRO. Daar hadden ze een bedrijfskantine met bedienend personeel in het zwart. Toen Ruud Hendriks me vroeg of ik voor het nog niet bestaande RTL Veronique een ontbijtshow wilde maken, zei hij me naar een kantoorpand ergens in Hilversum te komen.
Gister werd al geschreven dat staatssecretaris Dekker van plan is de NPO open te stellen voor nieuwe externe televisie- en radiomakers. Dit zou moeten zorgen voor meer onderscheidende programma’s vanuit de NPO. De nieuwe programma’s mogen maximaal de helft van het programmabudget omvatten. Naast onafhankelijke TV-producenten hebben ook andere contentproducerende partijen kans op zendtijd. Denk bijvoorbeeld aan uitgevers, culturele instellingen en goede doelen.
Wie denkt aan Ted de Braak (1935), denkt aan televisie zoals die niet meer gemaakt wordt. Aan avondvullend entertainment. Aan milde NCRV-grapjes. Aan gezinnen die in gezellige sweaters proberen vier kaarten voor de Efteling te winnen.
Ik kan me de periode voor RTL op de buis kwam nog goed herinneren. Ik was destijds dertien. Hielp na het eten met het opruimen van de tafel, het doen van de afwas en om acht uur was iedereen stil, want dan begon het journaal. Daar zag ik hoe TV10 van de buis werd gehouden. Hoe RTL Veronique wél op tv kwam doordat ze vanuit Luxemburg gingen uitzenden. Conservatieve krachten in Nederland hebben lang bepaald wat goed was en wat niet.
De immer keurige Fred Emmer (1934) diende bij het al even keurige NOS Journaal van 1962-1965 en van 1974-1988. Op één legendarische hoestbui na heeft Emmer zich nooit verslikt in het nieuws, dat hij met zijn betrouwbare, gedecideerde stemgeluid de wereld inhielp.
Maar hoe keurig was Emmer eigenlijk?
Journalisten zijn net gewone mensen, met alle goede en slechte eigenschappen van dien. Maar tegenwoordig nemen robots steeds meer journalistiek werk voor hun rekening. Is dat erg?
Driemaal kreeg ik in de afgelopen 25 jaar te maken met RTL. De eerste keer heette de zender nog Veronique. Ruud Hendriks en Lex Harding bezochten mij aan de vooravond van de introductie van commerciële televisie in Nederland in mijn tuin in Bussum. Ze wilden mij overhalen over te stappen van de publieke naar de nieuwe omroep die via reclame zijn eigen broek moest ophouden. Dat laatste sprak mij wel aan, maar toch besloot ik bij de AVRO te blijven, waar ik inmiddels was opgeklommen tot adjunct-directeur.
Copyright © 2019 Spreekbuis
