Na een kort ziekbed is oud-omroepmedewerker Cees Molenaars op 3 april overleden. Hij was al enige tijd ongeneeslijk ziek.
In het verleden werkte Molenaars als NOS-verslaggevers bij Het Oog op Morgen. Na een radiocarrière ging hij als verslaggever voor EenVandaag werken. Hierna werd Molenaars werd hoofd-communicatie bij het KNMI.
Cees was er voor mij toen ik zelf ziek was. Iedere keer weer was hij geinteresseerd en bemoedigend, altijd oprecht en integer. Iemand met een groot hart voor zijn medemens. Hij was daarin heel belangrijk voor mij en ik wens zijn dierbaren heel veel sterkte.
Wat verschrikkelijk. Cees ken ik uit mijn tijd bij de AVRO, een hele aardige kerel. Alle kracht gewenst voor zijn geliefden.
Ook ik leerde Cees kennen bij de AVRO, ik werkte er van 1984-’86. De laatste jaren hadden wij vrij intensief contact via Facebook. Op 1 maart meldde Cees mij dat hij nog enkele weken te leven had. Wat een onrecht, voor hem, zijn vrouw en hun twee zoons. Rust in vrede Cees.
In de jaren negentig leerde ik Cees kennen als redacteur bij Avro’s Televizier. Omdat hij de Franse taal goed beheerste ging hij mee voor een reportage over 25 jaar na de studentenopstand in Parijs. Een mooie terugblik met onze ‘reisleider’ Maarten van Traa die de opstand in 1968 daar meemaakte, gecombineerd met het goede leven ‘s avonds waar Cees goed de weg wist naar de beste restaurants.
Verdrietig dat hij er niet meer is en zijn vrouw en kinderen wens ik heel veel sterkte met het gemis van hun geliefde Cees.
Altijd geweten dat er een dag komt dat je afscheid moet nemen van dierbare (ex-)collega’s maar dat ik in één week het overlijdensbericht van twee prachtige mensen krijg – een week eerder overleed Job Cieraad – wordt me een beetje te veel.
Ik weet nog de dag bij 2Vandaag dat Cees aan mijn bureau kwam om zijn eerste item voor te bereiden, een uiterst vriendelijke man, met een zachte stem, en een mooie lach op zijn gezicht. Hij had er duidelijk veel zin in.
Ik ben een jaar later vertrokken bij de TROS, maar ik merkte dat hij wel een individu was, wilde zich nooit echt mengen in kliekjes of groepjes, net als ik.
‘Dit hoort bij het leven’ had hij zelf waarschijnlijk gezegd, net zoals hij dat later (bij het KNMI) deed bij zijn artikelen over het weer, de mist verklarend in september. Dat kan kloppen Cees, maar dat je veel te jong bent vertrokken hoort volgens mij niet bij het leven.
Dat ik de eerste dag dat ik je zag nooit ben vergeten, zegt genoeg over de indruk die je bij mensen achter liet. Dank en rust zacht, lieve Cees.