Op 6 mei 2002 regisseerde ik Barend en Van Dorp. Het programma had – in de aanloop naar de verkiezingen – domicilie gekozen in het Scheveningse Kurhaus. We (de crew, de redactie, de presentatoren) stonden in de rij voor het buffet toen het nieuws binnenkwam dat Pim Fortuyn was beschoten op het Mediapark. We wilden en konden weldra ‘op zender’. Wie maar een beetje statuur of mening had was welkom aan de talkshowtafel. Het was werk, mooi en spannend werk. Maar ik herinner mij dat moment diep in de nacht met Frits Wester en Jan Marijnissen toen het besef indaalde. Er was een politicus doodgeschoten. Wat was er ingodsnaam gebeurd in dit aangeharkte landje?
Op Koninginnedag 2009 stond er geen uitzending van Pauw & Witteman geplend. Maar toen laat in de ochtend die Suzuki Swift inreed op de bus met de koninklijke familie kwam de operatie als vanzelfsprekend tot stand. Er was tijd, de gasten konden gewogen worden. Het journalistiek instinct sprak en dat lijkt volslagen logisch, maar vergeten wordt hoe uniek het podium is waarop de duiding (het is nou eenmaal een bruikbaar woord) plaats kan vinden en de emotie gedeeld kan worden.
Afgelopen maandag, 7 januari, realiseerde ik het me weer. Natuurlijk zet zo’n aanslag in Parijs de nieuws- en actualiteitenrubrieken op scherp. Ik had de regie van Jinek en toen ik mij in de loop van de middag op de redactie meldde zinderde de energie die opkomt bij zo’n breaking-news-event. Journalisten aan de telefoon, CNN op het scherm, checks op internet. Aan de vergadertafel kreeg het programma inhoud en vorm. Wie kon uitleggen wat Charlie Hebdo is? Welke terroristenexpert was beschikbaar? Wel of niet een moslim die de neiging had de aanslag (min of meer) te verdedigen? En hoe krijg je acht gasten op een bank voor 6 personen max.? En dan het nieuws maar in de gaten houden. Het zou hypocriet zijn te beweren dat bij zo’n gebeurtennis twijfel over het gekozen vak opspeelt. Er is geen anchorwoman of –man te vinden die niet hoopt op de juiste plek (de desk, voor de camera) te zijn als zu;k nieuws losbarst.
Maar wat is Nederland gezegend dat al meer dan 25 jaar de dagelijkse latenightshow in de ooit door Barend & Van Dorp gezette mal bestaat. Dat zie je nergens ter wereld, talkshows die een stem bieden aan gevarieerde meningen, steun geven zelfs, opvattingen ventileren, gevoelens temperen maar ook veroorzaken, ja, een bijdrage leveren aan verwerking. En de harde kijkcijfers bevestigen de noodzaak. De Nederlandse televisie heeft de beste talkshows ter wereld.
Geef als eerste een reactie