Ik waag me niet aan De slimste, ik moet niet denken aan Expeditie Robinson en zelfs niet aan Wie is de mol?. Ik vrees de afgang, ik haat ongemakken en Wie is de mol? heb ik zelfs nooit begrepen. Ik ga pas twijfelen bij Maestro.
Misschien ben ik niet bekend genoeg voor een positie als gastdirigent voor dat fenomenale orkest, maar dan zie ik Oscar Hammerstein en dan permitteer ik mij toch: ik ben echt wel net zo bekend als Oscar Hammerstein.
Ik ben trouwe kijker van Maestro, donderdagavond op NPO 1. Het is een lastige avond om fan te zijn. Op RTL 4 is namelijk Chantal blijft slapen. Als Chantal belt of ze bij mij mag komen slapen hoef ik niet lang na te denken, mits mijn vriendin het goed vindt. Maestro zie ik sowieso tijdens de commercial breaks van Chantal en Chantal zie ik weer vaak tijdens die filmpjes van de voorbereiding en als (de overigens heel bekwame) Frits Sissing zijn wikipedia-weetjes van de autocue leest. Zap, zap dus, ik ben een druk baasje.
Maar sowieso wil ik weten wat de jury vindt. Maestro heeft de beste jury van alle shows met jury’s. Geestig, betrokken, deskundig, streng, enthousiasmerend. En natuurlijk zie ik wat de Bekende Nederlanders presteren op (wat Frits Sessing hardnekkig blijft noemen) ‘de bok’.
Het is al spannend welke outfit Marlies Dekkers nu weer heeft aangetrokken. Marlies is de zenuwachtigste van het stel en komt binnenkort met een zweetabsorberende bh-lijn. Spike (de gitarist van Di-rect) is ook fascinerend. Hij lijkt het meest op een dirigent, althans als Beethoven ooit gedirigeerd heeft wat ik niet weet want ik weet geen bal van klassieke muziek. Maar de grote favoriet (ook de mijne) van Maestro 2014 is Carlo Boszhard. In het begin verdacht ik Carlo ervan even stiekem een crashcursus in een nonnenklooster ergens gevolgd te hebben. Maar later bleek toch dat Carlo alles fout deed en desondanks een goede wedstrijd speelde.
Nu is het bij Maestro zo dat ik wel kan horen of een moppie (dat zich toch zonder enige inspanning in mijn brein genesteld blijkt te hebben) te traag of te snel gespeeld wordt, maar als ik de jury bezorgd zie kijken en zelfs inbrekend hoor mompelen nadat Carlo iets dat in een vierkwartsmaat had gemoeten in een drie aangeeft ben ik verloren. Het lijkt natuurlijk alleen maar zo of je het orkest alleen maar in het juiste tempo moet zien te krijgen, die violen zetten heus wel op tijd in, eigenlijk snap je er geen moer van, maar het blijkt dus wel heel erg moeilijk te zijn en wat dat dan precies is kom je alleen te weten als je daar zelf mag staan, met je rug naar dat blijmoedig publiek, kijkend in de bek van het monster. Mits ik dat adres van Carlo krijg neig tot kandidatuur voor deelname.
Bert van der Veer
Geef als eerste een reactie