Toen ik bij de opening van de tentoonstelling 50 jaar Top 40 die oude studio’s met platenspelers en slipmatjes zag, moest ik denken aan een van mijn allereerste dj-baantjes. De naam Café Bar Dancing De Jachthut op het Mercatorplein in Amsterdam-West suggereerde dat het om een enorme discotheek ging.
Dat was niet zo, het was een bruine kroeg waar je naast een drankje drinken ook een dansje kon wagen. De dj zat in zo’n uitbouw tegen de muur, waar je alleen maar kon komen via een luik. Groot was het allemaal niet. Altijd charmante opkomst, zeg maar. Er werd wel van je verwacht dat je alle plaatjes aankondigde, ook al zat er maar drie man en een paardenkop. Een soort liveradio met publiek. Eén vast verzoekje zal ik nooit vergeten, de uitbater had me er uitdrukkelijk op gewezen.
Een oudere dame kwam steevast op de vrijdagavond en legde dan een knaak voor mijn neus, maar zei niets. Ik wist wat er van mij verlangd werd. Niets oneerbaars: ik moest It’s Not Unusual van Tom Jones draaien, haar grote held. En wist je dat daarop ene Reginald Dwight de piano speelt? Die werd later beroemd als Elton John. Tom scoorde er een nummer 1-hit mee in Engeland. Hier bleef het succes bescheiden en reikte-ie niet verder dan nummer 33, maar het werd wel zijn lijflied.
Eriks Hitdossier verschijnt wekelijks in Veronica Magazine
Geef als eerste een reactie