Een van de meest onderschatte zaken bij televisie is het geluid. Als tv-makers zouden we meer rekening moeten houden met slechthorenden.
Zo’n tien procent van de bevolking heeft gehoorproblemen en voor hen is tv-kijken lang niet altijd een pretje. Ik merk het aan mijn eigen moeder. Aan de rechterkant is ze van kinds af aan helemaal doof en links draagt ze een gehoorapparaatje waarmee ze redelijk kan horen. Wanneer ze voor de buis zit, heeft ze nog een ander kastje bij zich waardoor het tv-geluid nog net iets beter bij haar binnenkomt.
Op die manier redt ze zich gelukkig prima. Maar wanneer mensen op tv door elkaar heen praten of wanneer er muziek onder gesproken woord staat, wordt het al moeilijker. En dat is iets waar steeds meer mensen last van hebben. Niet heel gek, gezien de vergrijzing én het feit dat veel jongeren eerder gehoorbeschadigingen oplopen omdat ze de hele dag via koptelefoons naar knalharde muziek luisteren.
Wij makers zouden daar meer rekening mee moeten houden. Veel regisseurs denken dat een programma beter of ‘jonger’ wordt wanneer je overal muziek onder zet, maar in de meeste gevallen leidt het alleen maar af. Bij Omroep MAX hebben ze dat goed begrepen. Daar geldt de regel dat de muziek helemaal weggedraaid moet worden op het moment dat er gesproken wordt.
Ik heb zelf een paar documentaires geproduceerd voor MAX en ik moet eerlijk zeggen dat het best even wennen was om niet continu sfeerverhogende muziekbedjes te gebruiken. Maar uiteindelijk kwam het de kwaliteit wél ten goede, omdat datgene wat er gezegd werd beter bleef hangen. Kleine moeite voor de makers en een groot plezier voor de (slechthorende) kijkers.
Deze column verscheen op 30 mei 2015 in Televizier en is online terug te lezen.
Lees meer columns van Peter van der Vorst op Televizier.nl/columns
Herpublicatie op Spreekbuis.nl, na toestemming van Peter van der Vorst
Geef als eerste een reactie