Conny van den Bor en haar man werkten allebei voor de Wereldomroep. De klap van het volledig opheffen van de Nederlandse afdeling waar ze actief waren, kwam ruim 3 jaar geleden hard aan. Zeker met 2 opgroeiende kinderen. Zou je zeggen tenminste. “Het gekke is, en dat zullen meer mensen hebben die boventallig worden verklaard, dat het eerst helemaal niet tot je doordringt”.
Mallemolen
“Dat heeft nog wel een jaar geduurd na het ontslag. Dan kom je eerst in de mallemolen van het UWV en toen ging ik me eens afvragen wat ik zou gaan doen met de rest van mijn leven. Dus die klap was er eigenlijk helemaal niet. Het was meer zo dat je schoksgewijs bedenkt van, jeetje nou is dit er niet meer en zo. Met mijn staat van dienst dacht ik trouwens ook dat ik zo wel weer aan een baan zou komen”.
“Dat viel dus wel even vies tegen. Ik was 48 en heb flink moeten leuren om weer aan de bak te raken, via via, met allerlei omwegen. Werk is mijn lust en leven, ik word helemaal gek van stilzitten en je voelt je anders zo letterlijk aan de kant geschoven. Wat financiën betreft: we gingen er samen in inkomen voor de helft op achteruit en de vaste lasten liepen door. Toen hebben we alle abonnementen de deur uitgedaan”.
Overledenen
“Ik heb me eigenlijk nooit zo druk gemaakt om geld. Ik dacht, ach we leven in Nederland. Onder een brug moeten slapen is er niet bij. Er komt altijd wel een oplossing en dat was ook zo”. Via kennissen in de journalistiek bij de lokale krant in Amersfoort (een kopblad van het AD) kon ze als freelancer aan de slag voor de ‘overledenenrubriek’
“Toen kwam er toch een bak ellende over me heen. Geen Stijl pakte het op en toen kreeg ik alle azijnpissers van Nederland op mijn dak. Ach mevrouwtje van den Bor wordt ook wakker in de echte wereld, huilie huilie, schreven ze. Mensen die dag en nacht bezig zijn om anderen de grond in te trappen, terwijl ze geen weet hebben van de situatie”.
Waardering
Terug naar de karige beloning. Het is toch de realiteit dat freelancers het nu met minder inkomsten moeten rooien? ” Jazeker. Maar ik ben dan niet te beroerd om te proberen dat te doorbreken. Want als iedereen zegt dat er niks aan te doen valt omdat iedereen zo slecht betaalt: dan hou je mekaar er onder. Je moet ook de hypotheek betalen. En ook de waardering krijgen he”.
“Als jij moet komen opdraven voor zo weinig geld dat je 4 baantjes tegelijk moet hebben terwijl je opdrachtgever 4x zoveel verdient als jij, dan klopt er iets niet. Iedereen hoort fatsoenlijk behandeld te worden. Ook als je een bepaalde leeftijd hebt bereikt. Ja ja ja, hoor je dan in de wandelgangen, Joop is 52 dus die komt ook nooit meer aan de bak. Iedereen lijkt zich daarbij neer te leggen. Belachelijk!”
Nadat ze vanwege de column meteen kon vertrekken als freelancer bij het AD liet van den Bor zich omscholen tot docent Nederlands, een versnelde cursus die anderhalf jaar duurde en waarbij het hard aanpoten was. Op een MBO in het Utrechtse Kanaleneiland maakte ze 2 keer mee dat de politie haar klas binnenviel.
Doodstraf
“Nederlands was op die school maar een moetje. Ik had niet eens boek om uit te werken, dus ik werd maar voor die klas gegooid onder het motto zoek het maar uit en doe maar wat. Ik nodigde toen allerlei bevriende journalisten uit om vaklessen te geven. Er was iemand bij, die een documentaire over de doodstraf in Amerika had gemaakt”.
“Die was nog niet eens uitgezonden bij de NCRV. Ik krijg nu, 2 en een half jaar later, nog steeds mailtjes van de leerlingen die willen weten het nu met die man is die in die dodencel zat te wachten. Dat heeft dus een enorme impact op ze gehad. Verder kreeg ik ook wel flesjes water naar mijn hoofd geslingerd. Maar ik heb er wel heel veel van geleerd”.
Philadelphia
Nu is ze actief als communicatieadviseur bij Philadelphia Zorg, een organisatie die zich bezighoudt met verstandelijk beperkten. “Dat gaat echt als een trein. Ook een dankbare doelgroep om voor te werken. Ik schrijf heel veel voor de cliënten, doe ook mediatrainingen met 2 oud-collega’s van de Wereldomroep en ik onderhoud de perscontacten.
“Er gebeurt veel op innovatief gebied om de cliënten te helpen verder te komen in menselijk contact. Er gaat een wereld voor me open en ik vind het fantastisch om dat te vertegenwoordigen”. De moraal van het verhaal? “Via via werkt om aan de slag te gaan. Dit heb ik te danken aan mijn overbuurvrouw. Anders had ik nog steeds van het ene baantje naar het andere gelopen, vanwege mijn leeftijd. Terwijl ik gewoon ergens goed in ben en dat kan ik nu gebruiken”.
En een boodschap voor personeelsfunctionarissen die off the record wel eens toegeven dat ze de brieven van 45plussers meteen wegleggen: “Ik pleit ervoor dat alle mensen die op zoek zijn naar een baan nooit meer hoeven in te vullen welk geslacht ze hebben, hoe oud ze zijn of tot welk ras ze behoren. Het gaat erom wat je kan. Daar wil ik een lans voor breken”
Geef als eerste een reactie