[blog door Ton Verlind] ‘Een talkshow die eigenlijk geen talkshow mag heten maar er wel als zodanig uitziet en daarmee dus de zoveelste kopie is van de zoveelste kopie, moet het hebben van de persoonlijkheid van de presentator. Dat is nog de enige manier om je als redactie te onderscheiden van al die andere talkshows. Maar Art blijkt helemaal geen persoonlijkheid te hebben’. Dat schreef ik in een blog in juni 2019 naar aanleiding van de start op RTL 4 van het zomerprogramma ‘Zomer met Art’ met Art Rooijakkers als presentator. Het was een hard maar gemeend oordeel.
Mea Culpa (ik heb berouw)
Die opvatting ga ik hier herzien. Art Rooijakkers is tegenwoordig als ochtendpresentator te beluisteren bij BNR Nieuwsradio en heeft zich ontwikkeld tot een van de betere interviewers van de Nederlandse radio. Afgelopen week presenteerde hij in het kader van de serie ‘Big Five’ een aantal interviews over verduurzaming en fair trade. Hoewel een relevant onderwerp, klinkt dat niet als een uitnodiging om op BNR af te stemmen. Maar dat was het wel. Art is een geïnteresseerd interviewer die zich goed voorbereidt, houdt van zijn gasten, ze respectvol tegemoet treedt en zichzelf ondergeschikt maakt aan zijn boodschap.
Daarnaast is hij ook behoorlijk kritisch, zonder dat het ooit gênant wordt. Gisteren interviewde hij Boudewijn Poelman, de man achter de postcodeloterij. Poelman is trots op zijn idealen (een betere wereld) en heeft op die ideologische grondslag een succesvol imperium gebouwd. Hij collecteert via zijn loterij geld bij het volk en pompt zo miljoenen in goede doelen en daarbij heeft hij zijn eigen bankrekening niet overgeslagen. Allemaal legaal, ik suggereer niets negatiefs.
Boudewijn ontmoet weinig oppositie. Hooguit van een handjevol journalisten, maar die zijn er nog nooit in geslaagd om hem echt in diskrediet te brengen. Dat komt misschien ook omdat hij rond zijn activiteiten een indrukwekkende verdedigingslinie heeft gebouwd, bestaande uit mensen die het politiek en anderszins in Nederland voor het zeggen hebben; velen van hen -zoals de Oranjes- zijn wel op de een of andere manier verbonden met de goeden doelen van Boudewijn of het toezicht daarop en hebben zo belang bij een welwillende houding. Hoge mate van ‘ons kent ons’. Dan bereik je in Nederland een status van onaantastbaarheid.
Mijnenveld
Het is Poelman gegund. Laten we aan zijn goede trouw niet twijfelen tot het tegendeel is bewezen. Maar u begrijpt: dit onderwerp is een weiland vol mijnen. Toch liet Art zich niet van de kaart blazen en ik meende zelfs zoiets te horen als ‘grote bedragen verdienen kan toch bijna niet zonder dat de manier van zakendoen raakt aan integriteit’. Ik parafraseer, maar vond het een knappe verbale constructie. Overigens zeilde Poelman efficiënt om alle obstakels heen, hetgeen gezien kan worden als een kwaliteit. Desondanks was het een boeiend gesprek en dat is de verdienste van de interviewer.
Doortastend
Het is me al vaker opgevallen dat Art een vasthoudend, doortastend gespreksleider is waar ik met plezier naar luister. Daarmee is opnieuw bewezen dat televisie op informatief gebied niet superieur is aan radio. Soms doen potentiële talenten het op dit medium beter dan op het scherm dat vaak toch ook een karakterbedervend effect heeft, zoals we zien aan de wekelijkse worsteling van aankomend jong talent Talitha Muusse, de cohost van topinterviewer Sven Kockelmann in de zondagse aflevering van OP1. Hoewel jong en aan het begin van haar carrière etaleert Tahlita nu al meer mening dan Koos Postema zich op zijn vijftigste durfde te permitteren. Een feit waarop ze op social media scherp wordt afgerekend omdat het ventileren van opvattingen niet wordt gezien als de core business van onervaren interviewers. Die moeten vooral nieuwsgierig zijn en vragen stellen.
Dikke pluim
Dikke pluim voor de herrijzenis van Art Rooijakkers en trouwens voor het hele BNR-concept; elke ochtend goede interviews over relevante maatschappelijke onderwerpen met gasten die je in de talkshows bij de NPO niet tegenkomt, bij BNR ondervraagd door deskundige presentatoren met oprechte belangstelling voor de thema’s die ze bespreken. Het zijn geen -wat je tegenwoordig vaak ziet- invuloefeningen. Die zender verdient het om vaker gevonden te worden.
Ton Verlind is een Nederlands journalist, voormalig verslaggever, presentator, eindredacteur van Brandpunt, hoofd informatieve programma’s en mediadirecteur.
Het zou misschien aan de aandacht van Ton Verlind ontsnapt kunnen zijn. Maar er is géén sprake van een wederopstanding van Art Rooijakkers. Hij is ook nooit omgevallen. Hij is al heel lang een uitstekend interviewer. Dat was al jaren op AVROTROS radio 1 hoorbaar. Verlind gaat ook voorbij aan het feit dat zijn ‘harde en gemeende’ oordeel over het mislukte tv-programma misschien grotendeels te wijten is aan vitale factoren buiten Art om. Er zat heel veel onvermogen achter dat programma. Verlind zou toch moeten weten dat de keten net zo sterk is als de zwakste schakel? Hij weet toch dat vaak het gezicht van het programma de kop van jut wordt bij de mensen aan de zijlijn. Ik vind het te betreuren dat ook een prof uit het veld zijn pijlen op dt gezicht heeft gericht. Rooijakkers was allesbehalve die zwakste schakel. Hij werd grondig in de steek gelaten. Dat heeft hem flink schade opgeleverd en die heeft hij als een kerel gedragen. Ik vind het onterechte koketterie dat hij het nu over diens wederopstanding heeft.