De televisieserie Land van Lubbers wordt gegoten in de vorm van een ondervraging, door studenten, over gebeurtenissen in zijn politieke carrière. De oliecrisis, de economische hervormingen, de demonstraties tegen kruisraketten en de geboorte van de euro passeren zo de revue.
Oud-parlementair journalist Jan Driessen (NCRV’s Hier en Nu, KRO’s Brandpunt, Netwerk, Den Haag Vandaag) heeft Lubbers veel gesproken. Zoals op bijgaande foto van Bert Verhoeff op het Binnenhof te zien is. Na zijn journalistieke loopbaan stond Driessen aan het hoofd van de communicatie-afdeling bij AEGON.
Verder was hij 5 jaar voorzitter van de Bond van Adverteerders en in de periode 2006/2007 ook nog campagnestrateeg van de huidige premier Mark Rutte. Spreekbuis.nl blikte met hem terug op 12 jaar premierschap van Lubbers en diens relatie met de (televisie)journalistiek.
Ruud Lubbers was de langst zittende premier van Nederland. Was hij vooral dol op de macht?
Hij was de jongste premier ooit en werd de langstzittende. En ik heb hem in die 12 jaar voor de KRO (Echo, Brandpunt, Netwerk) ontelbaar vaak mogen interviewen. Rustige, eerlijke maar soms ook volstrekt onnavolgbare interviews. Geen machtspoliticus pur sang. Maar een hardwerkend, bewogen en uiterst slimme pragmaticus, die zowel over rechts als over links zijn doelstellingen kon waarmaken. Een prettig mens ook voor journalisten. Liet zich nooit voorstaan op z’n premierschap. Maar kon en wilde als het nodig was het spel om de macht wel degelijk snoeihard spelen. Tijdens debatten, formaties, maar ook binnen het CDA. Zoals wel heel erg publiekelijk bleek toen hij zijn beoogd opvolger Eelco Brinkman een paar dagen voor de verkiezingen in mei 1994 als een baksteen liet vallen: “Ik denk dat ik dit keer maar eens ga stemmen op de nummer 3; Ernst Hirsch Ballin!” Het CDA verloor 20 zetels en haar regeringsverantwoordelijkheid
Dat lijkt mij bijna onmogelijk. Het zal verdraaid lastig worden voor Huub Stapel en Guy Clemens om zijn charismatische uitstraling en zijn vanzelfsprekend gezag, natuurgetrouw na te spelen. Ruud Lubbers was een indrukwekkende premier. Een man die bewondering afdwong. Bij zowel vrouwen als mannen. Een ongelooflijk sterk karakter. En ben bang dat ze zijn natuurlijke uitstraling niet zullen kunnen evenaren. Want die was (en is nog steeds) redelijk uniek. Maar ik hoop natuurlijk wel op een zo geloofwaardig mogelijke vertolking daarvan en de “Lubberiaanse” teksten zullen sowieso heel veel goed maken.
Nederland is heel slecht in het eren van onze helden. Of het nu om oud-sporters, om oud-schrijvers of om oud-politici gaat. Die verering van het heldendom zit niet zo in onze genen. Bijna heiligverklaringen zijn in VS bijvoorbeeld tot een kunst op zich verheven. Stapels boeken, tientallen films en documentaires over elke president of topsporter. En de Amerikanen smullen daarvan. Zijn oprecht betrokken en trots. Ruud Lubbers rijdt tegenwoordig onopvallend in zijn kleine autootje door Nederland rond, Wim Kok zie je soms ongestoord en door vrijwel niemand meer herkend op een oude fiets door Amsterdam rijden. Van bewondering of verering merken zij nog weinig. En daarom juich ik het toe dat er via (objectief/kritische) dramaseries toch een soort van erkenning komt voor hun ongelooflijke inspanningen en successen. Zij hebben wel degelijk een heel belangrijke bijdrage geleverd aan de huidige inrichting en welvaart van Nederland. En daarvoor mogen we onze toppolitici van weleer best erkentelijk zijn.
Ruud Lubbers zou mijns inziens perfect in staat zijn geweest om pijnlijke grappen en grollen te maken. Dat deed hij als premier al aan de lopende band. Ik had tijdens de wekelijkse persconferentie van de Minister President als jong verslaggever ooit wit/zwart bonte schoenen aan van de bekende schoenontwerper Jan Janssen. Ruud Lubbers begon zijn drukbezochte persconferentie met een indringende mededeling aan alle journalisten: “Het kabinet heeft zojuist een zeer uitzonderlijke maatregel genomen. Het slachten van Dalmatiërs ten behoeve van de schoenenindustrie is in ons land per direct verboden!” Echt humor, en ik heb de schoenen sindsdien ook nooit meer gedragen in Den Haag.
Het erge was dat je dat als journalist op dat moment zelf soms niet eens in de gaten had. Ik althans in die jaren niet. Je kon dolenthousiast de redactie bellen dat je wel een half uur radio-interview met Lubbers had. Maar als je het interview dan in de studio terugluisterde, bleek er heel veel gesproken maar bar weinig echt gezegd. Lubbers was daar een meester in. Ook vroeg Lubbers altijd voorafgaand aan een vooraf opgenomen interview hoeveel tijd het item in de uitzending zelf zou krijgen. Drie minuten, was voor hem dan ook altijd precies drie minuten.
Mijn eerste Tv-interview was per toeval ‘Het Wekelijkse Gesprek met De Minister President’. Ton Verlind moest op het laatste moment afhaken door omstandigheden en vroeg mij als jong KRO-radioverslaggever zijn taak over te nemen. Doodzenuwachtig heb ik toen snel een jasje en dasje gekocht en ben naar Studio Binnenhof gerend om daar de premier, Ruud Lubbers dus, te interviewen. Het gesprek liep redelijk, maar goed vond ik het niet en ik vroeg Lubbers of het wellicht opnieuw mocht. Hij was echter uiterst tevreden, “Neen maak je niet druk, echt véél beter dan die Wim Bosboom. Je gaat complimenten krijgen!” Een week later komt ie tijdens zijn persconferentie recht op me af en vraagt direct of ik meer positieve dan negatieve reacties heb ontvangen. “Zo die fles wijn is dus voor mij!” was zijn reactie na mijn opgeluchte antwoord.
Geef als eerste een reactie