Commissariaat voor de Media-bestuurslid Eric Eljon meldt in een verklaring teleurgesteld te zijn over zijn ontslag.
Eric Eljon: “Het ontslagbesluit is gebaseerd op een door OCW uitgevoerd onderzoek dat zeer eenzijdig en onvolledig is, hetgeen blijkt uit recent journalistiek onderzoek van NRC Handelsblad. Ik word nu ontslagen vanwege het schrijven van een fictieve, ironische roman over de mediawereld, die bovendien grotendeels in de vorige eeuw speelt en waarin niemand uit de mediasector herkenbaar wordt beschreven. Op geen enkele wijze wordt hiermee de mediawereld beschadigd of het Commissariaat van de Media in een kwaad daglicht gesteld. Wel laat de roman zien dat ik de mediawereld door en door ken en er juist daarom uitstekend toezicht op kan houden. Bovendien heb ik de voorzitter van het Commissariaat de roman ruim van tevoren laten lezen. Zij had geen enkel bezwaar tegen publicatie en heeft zelfs geholpen bij het vinden van een uitgever. De voor mediabeleid verantwoordelijke minister zou pal behoren te staan voor de vrijheid van meningsuiting en daar ook op toe moeten zien. Door de handelwijze van de minister blijkt dit in de realiteit geheel anders te zijn. Ik heb acht jaar lang met veel inzet voor het Commissariaat gewerkt en uitstekende contacten met de mediawereld onderhouden. Ik had dat werk graag willen voortzetten. Die kans wordt me nu ontnomen, zonder dat er sprake is van enig disfunctioneren of enige andere onderbouwing dan nagenoeg ongemotiveerde bezwaren tegen de roman. Er rest mij nu geen andere mogelijkheid dan juridische stappen te nemen.”
Bron: Nederlands Media Nieuws
Als waarnemer op afstand is het moeilijk om een mening te hebben, laat staan een oordeel uit te spreken over wat er kennelijk gaande is binnen het CvdM. Ik kan eigenlijk slechts op intuitie en interesse afgaan. Ik weet wel dat binnen bestuurlijke, toezichthoudende en beleidsvormende organen vaak twee belevingswerelden schuren. a) Het behartigen van het publieke of gemeenschappelijke belang. b) Het behouden van persoonlijke waardigheid, trots en ijdelheid. Deze laatste drijfveer wordt vaak vermengd met zogenaamde bevlogen betrokkenheid en het propageren van waarden en normen, die heimelijk meer het eigen narcisme en statusbehoud dienen dan dat publieke of politieke doel. Op mij komt het allemaal wat vaag en ranzig over. We weten dat in alle onderlinge persoonlijke verhoudingen (zowel privaat als publiek) het soms zeer moeilijk is om inhoud te scheiden van betrekking. Een verschil van mening ontaardt al gauw in ruzie over wie waar over gaat en hoe zaken geregeld en besloten moeten worden. Controverse blijkt vaak de uiting of uitbarsting van een (sluimerend) competentieconflict. Waar gewerkt, gezaagd of gehakt wordt, vallen spaanders en splinters. Jammer alleen dat de tent zelf ook vaak gesloopt wordt, waar we met zijn allen in hadden willen verblijven. Het verhoogt mijn vertrouwen in, verwachting van en gemoedsrust over beleidsmatige en bestuurlijke colleges echter allerminst. Intrinsieke, persoonlijke motivatie en uitwendige, publieke (politieke?) bevlogenheid en rechtvaardiging lijken een beetje op de balans tussen paard en ruiter. Als het niet klikt, dan struikelen allebei…
Even voor de duidelijkheid: ik kies hier geen partij. De vermenging van persoonlijke met publieke motieven kan hebben plaatsgevonden bij zowel Eric Eljon als de resterende leden van het CvdM. Ik geloof echter wel, dat juist in de wereld van de moderne media geldingsdrang en ijdelheid het vaak winnen van ware belangenbehartiging voor de publieke zaak. Ik zie helaas meer instrumentalisme dan idealisme tegenwoordig….. (Of is dat nou mijn belegenheid?).