Sander de Heer: “Ik weet het niet zo…. met Clubhouse”

Ik weet het niet zo met dat spectaculaire nieuwe medium waar iedereen zo druk over doet: Clubhouse.

Vooropgesteld, elke innovatie op audiogebied juich ik toe. De aandacht voor voice toepassingen, digitale zenders en podcasts, zijn voor een radiomaker erkenning van het vak. Maar toch…

Nu ik een week van de ene room na de andere hop, en overal echt interessante gesprekken hoor, heb ik toch mijn vraagtekens. Ten eerste: waar halen we de tijd vandaan om lineair een gesprek te volgen dat met tientallen mensen gaande is, zonder vaste structuur of eindtijd. Dat is toch vreemd? Een slow medium consumeren terwijl je met oortjes in nog eens wat anders kunt doen, is natuurlijk heerlijk. En ook als je live kunt reageren. Maar als er na een half uur een nieuwkomer binnenstapt die de vraag stelt die net beantwoord is, lijkt me dat niet efficiënt. Serieus, echt gebeurd! Hiervoor hadden we toch juist de podcast als kwalitatief on demand instrument bedacht. En andere (sociale) media waar je in tal van vormen kunt reageren.

Uiteraard is het tof om weer eens ouderwets te “bomen” met collega’s en vakgenoten die je lang niet meer bent tegen gekomen op een borrel, maar de inhoud die via Clubhouse verspreid wordt is natuurlijk allang veel gestructureerder verteld op podia, in artikelen, video’s en podcasts. Waarom nu dan toch weer naar een live, stuurloos, lineair model?

Ok, het is vast nog experimenteel, en de oneindige lijst deelnemers in een sessie van 3 uur, zal vast beperkter worden. En ook de inhoud kunnen we structureren. Maar dan houden we toch niet veel meer over dan een zoommeeting zonder camera’s.

Nee, dan houd ik het liever bij een podcast. In 30 minuten, precies dat vertellen, waar je luisteraar op zit te wachten. En dat ie in zijn eigen tijd kan comsumeren.

Of zie ik het helemaal verkeerd?