door Govert van Brakel
In maart van dit jaar, op de avond van de legendarische voetbalwedstrijd Real Madrid-Ajax, waar hij ongetwijfeld naar ging kijken, kreeg ik een mail van Ed van Westerloo. Hij bedankte voor zijn lidmaatschap van de OJC. Dat is de Ouwe Jongens Club in Hilversum. Een divers gezelschap van omroepgepensioneerden die van tijd tot samen lunchen. Ik ben secretaris van ‘het bestuur’. Bestuur is een groot woord. We zijn niks. Geen stichting, geen vereniging. Wat ons bindt is het omroepverleden. We lachen, wisselen anekdotes uit en, oh ja, we vinden ook nog wat van de toestand in de wereld. Maar die mening telt niet meer.
Het kostte hem moeite, schreef hij, om onze samenkomst met vele dierbare oud-collega’s uit zijn agenda te schrappen. Ed dankte zijn collega’s “voor de gesprekken die niet alleen een hoog ‘weet je nog wel oudje-karakter’ hadden, maar die ook een breed scala aan opvattingen over de huidige maatschappij bevatten.” Het ging niet meer. Zijn gezondheid liet hem in de steek.
Een paar jaar geleden zat ik met hem in de auto. We gingen langs bij zijn zoon Arjan voor een dubbelinterview dat ik graag wilde maken voor VGO-Magazine, het clubblad van omroeppensionado’s. Ik vond Ed een grootheid op ons vakgebied. Met mannen als Richard Schoonhoven, Aad van den Heuvel, Ad Langebent en Frits van der Poel reken ik hem tot de founding fathers van de volwassen-tv-journalistiek. “Dit was Brandpunt. Goedenavond.” Als puber met honger naar nieuws was ik in de jaren zestig een trouw kijker. De heren boden een verrassend nieuw venster op de wereld. Goed voorbereid, zonder autoriteitenvrees en met een spervuur aan kritsche vragen traden ze hun gesprekspartners tegemoet.
Onze minister van buitenlandse zaken, Joseph Luns, hield daar niet van.
Voor hem begon en eindigde een interview met de belangwekkende vraag: “En excellentie, hebt u een goede reis gehad?”
Of zijn partijgenoot KRO-voorzitter Harry van Doorn die kritische jongens niet wat kon laten inbinden. Nee, dat kon niet. Van Westerloo moest er zovéél jaren later nog om grinniken.
In de auto schetste Ed me zijn jonge jaren. Hij kwam uit de Amsterdamse Pijp waar zijn vader een sigarenzaak had. In verkiezingstijd hingen daar de affiches van de KVP aan de winkelruit. ‘Stemt KVP, Stemt Romme’.
Zijn vader had lef, vond hij. De Pijp was een rood bolwerk. Drees deed er goede zaken en ook de communist Gerben Wagenaar had er een forse achterban. De Katholieke Volkspartij was een kleintje. Daar je voorkeur voor uitspreken kon klanten kosten. Het kon hem niets schelen.
Ed wilde journalist worden. Zijn eerste stappen op dat pad zette hij bij het ANP. Smakelijk vertelde hij over zijn eerste reis naar het grote buitenland. Hoe hij als begin twintiger, nog maar net in dienst van het persbureau, in 1962 werd uitgekozen om af te reizen naar Nieuw-Guinea, toen nog onderdeel van het Koninkrijk der Nederlanden. Begeerd gebied door Indonesië onder aanvoering van president Soekarno. Gevaarlijk terrein door de staat van oorlog die er heerste.
“Ik voelde mij gevleid en meende dat de hoofdredactie mij op grond van louter journalistieke kwaliteiten had uitverkoren.”
Dat bleek een misvatting. Jaren later las hij in bewaard gebleven notulen dat de heer Van Westerloo de beste kandidaat was om te gaan “daar hij ongehuwd was en derhalve voor de verzekering de goedkoopste was om uit te sturen.”
De journalistieke koers van Brandpunt, onder leiding van Van Westerloo, viel in de smaak bij de baas van de NOS, Carel Enkelaar. Halverwege de jaren zeventig zocht Enkelaar een nieuwe hoofdredacteur voor het Journaal. Iemand die de boel eens flink kon opschudden.
Enkelaar bleek trouwens in Van Westerloo ook zijn opvolger in huis te hebben gehaald als baas van de NOS-televisie. Hij bleef aan het roer tot eind 1994.
Uit onvrede over de opdeling van zijn dienst in een NOS-deel en een zelfstandige NPR (nu NTR) legde hij zijn functie neer. Het was het eindpunt van een prachtige carrière in ons publieke bestel.
Vandaag hebben familie en naaste collega’s in besloten kring afscheid genomen van deze bijzondere omroepmeneer. Ed werd 81 jaar.
Geef als eerste een reactie