Waarom wilde je deze serie maken?
Na het verschijnen van mijn roman ‘De liefde niet’, een coming of age verhaal met autobiografische elementen, ontving ik honderden reacties van mensen die hun verhaal met mij deelden. Wat mij in die verhalen – en ook in de gesprekken die ik over homoseksualiteit in mijn leven tot nu toe heb gevoerd – trof, was de hunkering te worden gehoord zonder rekening te hoeven houden met de gevolgen of gevoeligheden van anderen. Die behoefte, niet alleen van jongeren, maar vooral ook van volwassenen, legde de basis voor de serie.
Welke landen bezoek je en waarom heb je voor deze landen gekozen?
We bezoeken Amerika, Groot-Brittanië, Zwitserland, China, Rusland, Nederland en Libanon. De landen zijn gekozen op basis van thema’s. In China bijvoorbeeld voelen kinderen een sterke verantwoordelijkheid voor hun ouders en het voortzetten van de familie; in Rusland gaat het over veiligheid; En in Libanon over de invloed van religie die een cultuur van zwijgen domineert, maar waar mensen desondanks een weg voor zichzelf vinden.
Hoe heb je je voorbereid?
Dat was niet zo ingewikkeld: het leven zelf. Voor de achtergronden in de verschillende landen, de thema’s, hebben we veel research gedaan.
Hoe vond je het om deze serie te maken?
Geweldig! In alle opzichten, maar vooral om echt contact te kunnen maken met mensen over de meest kwetsbare momenten en emoties in hun leven.
Wat viel je het meest op?
Wat een ongelooflijk weerbare soort ‘we’ zijn. Weerbaar en tegen de klippen op bezig met aanpassing, waaruit eigenlijk maar één universele wens spreekt: hou van mij.
Welke reis/gesprek/geïnterviewde heeft je het meest geraakt?
Daar kan ik onmogelijk in kiezen. Wat me vooral raakte was de emotie: een mengeling van bezorgdheid, gemis, een vorm van vermoeidheid soms en ontroering. Dat verbindt de 19-jarige jongen in de stad Tripoli in Libanon met de topvrouw van E&Y, die ik in Davos bij het World Economic Forum ontmoette.
Ben je na het maken van deze serie hoopvol gestemd – dat homoseksualiteit langzamerhand in steeds meer landen wordt geaccepteerd – of juist treurig gestemd; dat er nog een lange weg te gaan is in veel landen?
Ik blijf hoopvol, maar ik ben niet hoopvoller gestemd. Niet omdat er in wetgeving in talloze landen en in relatief rap tempo niet enorme vooruitgang is geboekt – Nederland is daar een voorbeeld van – maar omdat door het maken van de serie nog maar eens duidelijk is geworden dat wij kwetsbaar zijn. Simpelweg omdat we met minder zijn en wereldwijd afhankelijk zijn van de gunsten van de meerderheid. Als de meerderheid – niet zelden onder invloed van religie, politiek, de economische situatie – ergens voelt dat zij in het gedrang is, dan worden o.a. minderheden de focus van onbehagen. Van die kwetsbare positie ben ik me bewuster geworden.
Hoe verschilt dit programma van andere programma’s die je hebt gepresenteerd?
Het maken van de serie is niet per se te vergelijken met het presenteren van een tv-programma. Ik ben ook niet een presentator die een serie presenteert; dit komt uit mijzelf. Maar eigenlijk wil ik in alles zo te werk gaan, ook in M, de talkshow. Ik hou van het werken met mijn team – waar ik veel van vraag – omdat ik hen als eerste wil en moet meetrekken in de manier waarop we het gaan doen. Dat is een fase waar we veel tijd in stoppen. We praten veel, maar dat is cruciaal: zo leren we van elkaar hoe de ander denkt en graag werkt en hoe we het met elkaar gaan doen. We moeten elkaar en elkaars expertise volledig kunnen vertrouwen.
Het is bij het maken van ‘How to be gay’ vaak voorgekomen dat we na een dag filmen in onze bus terugreden naar het hotel, een beetje stil uit het raam keken, maar allemaal hetzelfde dachten: wat is het een ongelooflijk voorrecht, een eer, dat iemand zo intiem, kwetsbaar en eerlijk met ons durfde te zijn. Ik denk dat het vertrouwen dat wij in elkaar hebben als team, de toon zette voor die gesprekken.
How to be gay, vanaf vrijdag 23 november om 21.05 uur bij KRO-NCRV op NPO 2.
|
Geef als eerste een reactie