Het programma Het Theater van het Sentiment van Bart van Leeuwen staat zaterdag in het teken van het einde van de zeezenders.
Zaterdag 31 augustus is het precies 45 jaar geleden dat de zeezenders Radio Veronica en Radio Noorzee Nationaal hun uitzendingen moesten staken. Ad Bouman en Ferry Maat vertellen in deze speciale uitzending over deze laatste dag.
Aanstaande zaterdag tussen 16:00 en 18:00 te beluisteren op NPO Radio 5.
Dit soort koppen doen mij de wenkbrauwen fronzen, ook na 74 waren er nog vol op zeezenders, de echte piraten en volhouders
Dus ?
Zo te zien een beetje zeemist!
Ik maak onderscheid tussen sentiment en emotie. Sentiment heeft iets van valsheid, verongelijktheid en vertekening. Dat leidt soms tot huilebalkerij, die weleens wat huichelachtig kan overkomen. Emotie gaat over geraakt worden, machteloos voelen en gewaarwording van onrecht(vaardigheid). Bij het afscheid van die zeezenders bekruipt mij enige ambivalentie. Enerzijds staan die radiostationsschepen voor oprecht bedoelde vrijbuiterij en eerlijk verzet tegen het gezapige, geest verdovende, grens bewakende en moraliserende geouwehoer van de gevestigde omroepen in Hilversum. Anderzijds boden die mediaboten tevens een podium en platform aan vervlakking, smaakvervaging, goedkoop vermaak, muziekmarktvervuiling (manipulatief “pluggen” van plaatjes), roddel & achterklap en soms zelfs dubieuze zakelijke transacties. De belangen waren lang niet altijd “publiek”, maar ook wel degelijk “privaat”. Dit neemt niet weg dat Veronica, Noordzee, Radio Caroline en Radio Luxemburg het vlakke en versufte etherlandschap lekker hebben omgeploegd en meer glooiing hebben gegeven. Ik geloof eveneens zeker dat DJ’s en technici zeer toegewijd en bevlogen bezig waren met hun missie om de massamedia te moderniseren en menselijker te maken. Rendabele exploitatie en artistieke doelen kunnen elkaar tevens best bijten. De politiek had destijds redelijke en billijke argumenten om de (internationaal) wettelijke verdeling van posities op golflengte/frequentiebanden te handhaven en te verdedigen. Dus ik blijf een beetje dubbel bij de herdenking van de ondergang van onze “zeehelden”.