Het aantrekken van bekende sterren naar je radio- of tv-zender is tegenwoordig geen garantie voor succes. Meest recente voorbeeld is Albert Verlinde die vorige week wegens tegenvallende kijkcijfers gaat stoppen met 6 Inside. Roderick Veelo vind het fascinerend om te zien dat het succes van programma’s niet altijd te voorspellen is.
In het interview op de Spreekbuis-podcast meldt Veelo: ‘We hebben het gezien bij Twan Huys bij RTL en we zien het nu weer bij SBS gebeuren. Het is niet zo dat je met een bak geld, een bekend gezicht, een hele goede presentator of een hele goede journalist automatisch kijkers of luisteraars naar je zender kan krijgen. Het is fascinerend wat dat we daar geen vinger achter krijgen. Zelfs John de Mol niet. Het is iets magisch hoe tv-kijkers en radioluisteraars hun keuzes maken.’
Beluister het gehele interview van Patrick Kicken met Roderick Veelo op de Spreekbuis Podcast.
Het doen van prognoses of predicties is altijd een kwestie van waarschijnlijkheden of kansen, en niet van waarheden, garanties of zekere bestemmingen. Wel is het mogelijk om kenmerken van doelgroepen, aspecten van programma’s en presentatoren, technisch(e) bereik en penetratie, sfeer en geest naar tijd en plaats in te schatten en te kwantificeren. Je kunt dat in een multi-factorieel voorspellingsmodel stoppen, maar het blijft altijd afwachten of dit in de praktijk ook werkt. De toets zit hem telkens in de uitvoering of toepassing. We hoeven echter niet uitgeleverd te zijn aan puur toeval, gissen en missen of een blinde slag in de lucht. Twan Huys, Paul de Leeuw en Jack Spijkerman kwamen uit een heel andere historische cultuur en je kunt je afvragen of hun karakters wel voldoende aansloten bij het publiek van RTL en SBS. Een leuk experiment, dat wel. Maar proefondervindelijke ervaring leert dat het resultaat slagen of falen kan zijn. Zo is het leven nu eenmaal.
Zou het ook niet iets met de volksgeest van ‘De Nederlander’ te maken hebben? Het lijkt soms wel alsof succes niet (meer) gegund wordt aan mensen die (voor meer geld) een overstap maken van publiek naar commercieel.
Mooi gezegd, Patrick! Het is toch normaal als je overstapt wanneer je een betere baan krijgt aangeboden? Aan het eind van de maand moet je immers wel weer de rekeningen betalen…
Omdat genoemde personen uit sociaal democratische of socialistische hoek kwamen, vind ik het begrijpelijk dat hun oorspronkelijke achterban en publiek zich een beetje verraden voelen. Als deze persoonlijkheden zijn overgestapt, omdat ze zich artistiek en creatief bij de PO als te beperkt/begrensd gingen ervaren, dan heb ik daar geen moeite mee. Waarom hun inkomen dan ook meteen verdubbeld of verdrie- of verviervoudigd moet worden, begrijp ik toch minder. Die Balkenende-norm van € 193.000/jaar is toch een fantastische bezoldiging? Het feit dat zij meer willen verdienen heeft alles te maken met sociale vergelijking, de menselijke behoefte om je te meten met anderen, die in ongeveer dezelfde situatie zitten. Als blijkt dat de verhouding tussen jouw eigen inspanning/talent en opbrengst/beloning een stuk minder gunstig is, dan wil je dat vereffenen. Helaas ontstaat er dan een tomeloze spiraal opwaarts en lijkt het nooit genoeg te kunnen zijn. Binnen de publieke omroep gelden stengere normen, omdat deze voorziening met gemeenschapsgeld (belasting) overeind wordt gehouden. De marktgerichte (commerciele) zenders laten zich leiden door het spel tussen vraag en aanbod, alsmede een winstoogmerk. De tegenstelling tussen publiek en privaat blijft bestaan en kan dus leiden tot een vlucht van talent en kwaliteit naar laatstgenoemde. Maar daarmee verloochenen deze voormalig “linkse” programmamakers en presentatoren wel een beetje hun afkomst. Afgunst (de vrees om nooit te zullen krijgen wat een vergelijkbaar ander individu wel heeft) vormt eveneens een basis voor waardering of verwerping. Afgunst op het niveau van en tussen individuen vertoont een andere dynamiek dan nijd tussen verschillende groepen of diverse volkeren. Relaties tussen groepen/volken worden vaak tevens beheerst door een overkoepelende context van machtsverhoudingen, ideologie en politiek. Het concept van “volksgeest” of “volksaard” vind ik een te vaag en te globaal begrip om publieke opinievorming te beschrijven en te verklaren. Daar zit ook heel veel “interpretatie” in van de waarnemer, die op zijn beurt eveneens weer een positie en rol bekleedt, waarmee bepaalde belangen gemoeid kunnen zijn.