Dieuwke Wynia was lange tijd de eindredacteur van De Wereld Draait Door. Toen de Volkskrant, presentator Matthijs van Nieuwkerk van zijn voetstuk trok met een reeks publicaties over de sociaal onveilige werkomgeving binnen dit programma, bleef ze buiten schot, hoewel veel verklaringen erop wezen dat ze in haar optreden qua hardheid en onredelijkheid de meester overtrof.
Het zwijgen was wellicht een wijze strategie: heling van het kwaad geschiedt het best in stilte. Sinds kort heeft Dieuwke de etherstilte doorbroken. Op het columnisten platform Substack is ze begonnen aan haar memoires. Haar verhaal oogt als een witwas-operatie, waarin ze de daderrol handig transformeert naar slachtofferrol. Veel van haar zinnen missen doel, ze dragen niet bij aan begrip. Het zijn de omstandigheden die ervoor zorgden dat ze ontspoorde, zo lijkt. Maar sommige dingen zijn niet goed te praten en ik vraag me af of ze zich dat voldoende realiseert. Moraal van het verhaal; ze had Matthijs de rug moeten toekeren en heel hard de alarmbel moeten luiden. Ze had een keuze en maakte de verkeerde.
Het koninkrijk bleek een hel
Wat zich voltrok rond DWDD is een betreurenswaardig maar tevens fascinerend proces, waarbij ook iets te zeggen is over de dubbelrol van de Volkskrant. Maakte dit medium een resoluut einde aan de roemruchte carrière van toppresentator Matthijs van Nieuwkerk, in 2012 nog stak de krant de loftrompet over het succes van DWDD en werd Dieuwke als grande dame op een voetstuk geplaatst. Ze werd afgeschilderd als het onmisbare alter ego van Matthijs van Nieuwkerk. In dat verhaal was de hoogmoed die later tot de val zou leiden al zichtbaar, maar bewondering won het van verbazing. De krant ging mee in het beeld van een buitencategorie programma, waar topprestaties nu eenmaal onvermijdelijk slachtoffers eisten, een sterk opgefokt beeld. DWDD ontwikkelde zich in de jaren daarna tot een plofkip die geenszins zo’n spoor van ellende rechtvaardigde. De wereld is er immers geen slag slechter door geworden dat DWDD het loodje legde. Die plek is moeiteloos overgenomen, waaruit bleek dat het programma zich tot koninkrijk maakte, maar in het licht van de eeuwigheid niet meer was dan een vliegenstrontje op het behang.
Verwijt ik het Dieuwke? Nee! Fouten maken mag. Het leven geeft alle ruimte voor verkeerde beslissingen. Maar praat ze niet goed, ga verder door nieuwe, betere herinneringen te maken in plaats van de oude wit te wassen. Per saldo is dit na het lezen van deze memoires de conclusie: het was de schuld van die ander. Dus weinig nog geleerd.
Hier een link naar de memoires van Dieuwke Wynia op Substack. Het aanmaken van een account is gratis.
TON VERLIND
Lees ook:
“Ik vond het moeilijk om me kwetsbaar op te stellen naar de redactie en open te praten over mijn manier van leidinggeven, omdat ik niet wist of Matthijs me zou steunen. Dit maakte me minder benaderbaar; ik dacht dat ik openstond voor kritiek, maar in de praktijk bleek dat anders.”
“Ik was veeleisend en kwam waarschijnlijk ongenaakbaar over. Daardoor ontstond het beeld dat ik van beton was en alles aankon en kon oplossen. Zonder dat ik wilde, ging ik me daar steeds meer naar gedragen.”
Geen zelfreflectie? En bovendien is haar verhaal nog niet af …
Hé Mafkees,
Ben jij de vader van Dieuwke?
Moderatie!!!
Dit is dus wat Verlind met ‘witwassen van verleden’ bedoelt.
Ze had ook kunnen zeggen:
“Ik vond het moeilijk om me kwetsbaar op te stellen naar de redactie en open te praten over mijn manier van leidinggeven. Ik heb me afhankelijk gemaakt van het oordeel van Matthijs en dat maakte me onbenaderbaar. Ik dacht dat ik openstond voor kritiek, maar in de praktijk bleek dat anders.”
“Ik was veeleisend en kwam waarschijnlijk ongenaakbaar over. Ik projecteerde een beeld van mezelf dat ik van beton was en alles aankon en alles op kon lossen. Ongewild ging ik ging ik me daar steeds meer naar gedragen”.
Het zijn kleine verschilletjes en toch wordt het hele verhaal daar anders mee.
Graaier-met-schijnheilig-tronie Ton Verlind begint zich steeds meer als de Jezusverrader Judas te gedragen. Blijkbaar zit ‘m iets dwars.